«رضا علیجانى» از «عمادالدین باقی» نقل می کند؛محسن اژه ای متهم به «مرگ هدایت شده» زندانیان است.
عمادالدین باقی یکی از فعالان سیاسی که به صداقت شهره است در نوشته اخیرش شهادت داده است که در سال ۸۰ پزشک زندان بر اساس تشخیص رادیولوژی مبنی بر وجود یک غده مشکوک به تومور دستور اعزام اورژانسی او را به بیرون از زندان داده است.
اما عمادالدین باقی بعدا ورقه ای را به امضای شخص محسنی اژه ای دیده است که چند بار با این اعزام علیرغم اطلاع دقیق از مفاد پرونده پزشکی مخالفت کرده است! (وی پس از «هفت ماه» فرصت می یابد که به آزمایشات دقیق تر دست بزند و خوشبختانه غده مزبور سرطانی نبوده است.)
آقای باقی نوشته است:«ظاهراً مخالفت کننده می دانست و شادمان بود از اینکه با تاخیر انجام شده، بحران غده مشکوک به مرز لاعلاج برسد و آن خبیث به دست تومور بمیرد و به لطف الهی! از شر او آسوده شوند.»
آیا اگر کسی بگوید مسئولین زندان «به عمد» از مداوای «به موقع» هدی صابر و احمد قابل و علیرضا رجایی و…. جلوگیری کرده اند تا آنها دچار آسیب های بالاتری ( حتی در حد مرگ) بشوند سخن نادرستی گفته است؟
سابقه پرونده های ناتمام در دستگاه قضایی- امنیتی (همانند مرگ احمد خمینی) به گونه ای است که برخی فرزندان هاشمی رفسنجانی به صراحت از ابهاماتشان در باره مرگ پدرشان سخن می گویند. حال با این سابقه قبلی و نیز سابقه سیاه محسنی اژه ای در پرونده قتل های زنجیره ای؛ متبادر شدن احتمالات تیره تری، بالاتراز «تعمد در تاخیر در درمان» زندانیان، به ذهن برخی آشنایان آسیب دیدگانی همچون علیرضا رجایی را می توان سرزنش کرد؟