مریم زندی متولد ۲۰ دی ۱۳۲۵ در گرگان عکاس ایرانی ، عضو ھیات موسس انجمن ملی عکاسان ایران، اولین رییس ھییت مدیره انجمن عکاسان ایران یا انجمن ملی عکاسان و دارای لیسانس از دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران می‌باشد.
مریم زندی عضو افتخاری انجمن عکاسان میراث فرھنگی ایران است. در حال حاضر وی بازرس شورایعالی خانه ھنرمندان ایران و دبیر و داور چندین جشنواره عکاسی داخلی و خارجی می باشد. مریم زندی تا بحال بیش از ھفده نمایشگاه عکاسی انفرادی در ایران و خارج از کشور برگزار کرده است.
مریم زندی عکاسی است که فعلِ «نمی‌توانم» و «نمی‌شود» در ادبیات ذهنی‌اش جایگاهی ندارد و می گوید:«همیشه به دنبال رویاهایم رفته‌ام و یاد گرفته‌ام بجنگم، حقم را بگیرم و نگذارم غمگین و ناامیدم کنند.»
زندی که از میان ترکمن صحرا و شهر گرگان برخاسته، برای عکاسی در زندگی مبارزه های زیادی کرده است و همان طور که در روزهای بهمن ۵۷ در حالی که با یک دست فرزندش و دست دیگر دوربین را گرفته بود و عکس‌های ماندگاری گرفت، در سال ۸۹ از گرفتن نشان دولتی از وزیر احمدی‌نژاد خودداری کرد.
مریم زندی یکی از زنان عکاس تاثیرگذار و جسور است که می گوید:«عکاسی زندگی من را اشغال نکرده بلکه من از او دعوت کرده‌ام تا به من احساس رضایت و امید بدهد.»
خیلی از کسانی که کمی درباره هنر ایران می دانند، مریم زندی را به اعتبار مجموعه چند جلدی چهره‌هایش، به عنوان عکاس پرتره می‌شناسند اما او که کار خود را با بازیگری آغاز کرده، یکی از نخستین عکاسان خبری زن ایرانی است که تصاویرش از روزهای انقلاب کم نظیر است.
مریم زندی خواهر ناتنی و کوچک تر «نادر ابراهیمی»، نویسنده و کارگردان است، از طریق برادر با ادبیات، به ویژه ادبیات جهان آشنا شد و آثار نویسندگان سرشناسی چون «هرمان هسه» و «آندره ژید» را خواند. خودش می‌گوید که خواندن کتاب «سیدارتا» در ۱۵ سالگی در تصمیم‌گیری مهم زندگی‌اش موثر بود. زندی بعد از گرفتن دیپلم به تهران آمد و در دانشگاه تهران در رشته حقوق و علوم سیاسی شروع به تحصیل کرد
زندی عکاسی را از زادگاهش، ترکمن صحرا آغاز و چندین مجموعه عکس از زندگی مردم و طبیعت پابه‌پای عشایر در کوچ به ییلاق و قشلاق عکاسی کرد.
اوج عکاسی زندی در زمان انقلاب و عکس‌هایی بود که از اتفاقات آن روزها گرفت. او در مقدمه کتابش به نام «انقلاب ۵۷» که مجموعه ای نفیس از عکس‌های آن روزها است، نوشته است:« میدان۲۴ اسفند شلوغ بود. نمی توانستم در خانه بمانم. خودم را به یک ایستگاه سرپوشیده اتوبوس رساندم و تصمیم گرفتم از آن بالا بروم اما با بچه ای در بغل که نمی شد!»
اما زندی با جسارتی عجیب در همان شرایط عکس‌های به یادماندنی گرفت و نام خود را به عنوان عکاس خبری تثبیت کرد.
پس از مدتی زندی زاویه دوربینش را به سمت دیگری چرخاند و شروع به گرفتن پرتره از چهره هنرمندان و افراد شناخته شده کرد. پرتره‌هایش تفاوت زیادی با آن چیزی داشت که تا کنون از چهره هنرمندان ایرانی گرفته شده بود.
اکنون مجموعه های متنوعی از آثار عکاسی این هنرمند به چاپ رسیده اند که از جمله می توان به مجموعه عکس ترکمن صحرا، تک چهره نویسندگان در کتاب آنتولوژی داستان‌نویسی در ایران، چهره‌های (۱ ) سیمایی از ادبیات معاصر ایران، چهره‌های (۲ ) سیمایی از نقاشان معاصر ایران، چهره‌های (۳ ) سیمایی از هنرمندان سینما و تئاتر معاصر ایران، عکاسی، کتاب نقاشی روی عکس، کار مشترک با ابراهیم حقیقی اشاره کرد.
همچنین از سال ۱۳۷۹هر ساله به چاپ و نشر انواع کارت پستال و تقویم در زمینه‌های مختلف، (پرتره هنرمندان، طبیعت، زنان، کودک، حیوانات) پرداخته است.
مریم زندی نمایشگاه های متعدد انفرادی و گروهی از آثارش را در داخل و خارج از کشور برپا کرده است.
او «چهره‌ها» را با تصویر اهالی قلم و نویسندگان و شاعران در دورانی شروع کرد که کم تر کسی به سراغ عکاسی از آن‌ها می‌رفت. اما کتاب اول، قدم بزرگ و سختی بود که با پشتکار زندی و کمک «ابراهیم حقیقی» کامل شد.
او که در همه عکس هایش خواسته است تصویر سرزمین دوست‌داشتنی خود را نشان دهد، با اشاره به همه مشکلاتی که یک عکاس زن دارد، گفته است:«هر کاری کرده‌ام، در جهت آن چه بوده که دوست داشته و به آن معتقد بوده‌ام. من همیشه به‌دنبال رؤیاهایم رفته و یاد گرفته‌ام در این جامعه مردانه پر از تبعیض و مبتنی بر روابط کار کنم، بجنگم، حقم را بگیرم و نگذارم غمگین و ناامیدم کنند.»