منصوره حسینی متولد ۱۳۰۵ در تهران است. او از نقاشان پیکره ساز و نقاد هنری نامدار ایرانی است.
او که یکی از هنرمندان پیشگام هنر نوگرای ایران شناخته شده است، از سالهای کودکی خانه پدری اش را به یاد می آورد، خانه ای بزرگ با معماری به سبک قاجاری. در همین خانه بود که برای اولین بار نقاشی کردن را تجربه کرد. در ۱۰ سالگی در یک روز زمستانی طرحی از درختان کاج حیاط خانه در دفترچه مشق خود کشید و این باعث شد پدرش معلم خصوصی نقاشی برایش بگیرد. او در مدرسه به عنوان شاعر نیز مطرح بود.
او در سال ۱۳۲۸ لیسانس نقاشی خود رااز دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران دریافت کرد. سپس در سال ۱۳۳۸ از آکادمی هنرهای زیبا – رم پایان‌نامه گرفت.
در اندک هنگام، منصوره حسینی با پژوهش بسیار از بند آموخته‌های خشک دانشکده رهایی می‌گیرد و شیفتهٔ آزادی سبک‌های امپرسیونیست‌ها (دریافتگری) و پست امپرسیونیست‌ها (پسا دریافتگری) می‌شود.
بعد از فارغ‌التحصیلی از دانشگاه (۱۳۲۸) به‌عنوان نقاشی نوگرا فعالیت خود را ادامه می‌دهد و در چند نمایشگاه گروهی نیز شرکت می‌کند و سرانجام در اسفند سال ۱۳۳۳ برای ادامه تحصیل به ایتالیا می‌رود. «در آکادمی هنرهای زیبای رُم پذیرفته می‌شود و اجازه می‌یابد تا در سال دوم نام‌نویسی کند. استاد راهنمای او امریکو بارتولی است که در نقاشی فیگوراتیو شیوه‌ای آزاد دارد.»
بی‌گمان هماهنگی احساس او با زیباشناسی مکتب رم شاخه آثار او بود. در سال ۱۳۲۵ منصوره از نخستین هنرمندان ایرانی است که در دوسالانه ونیز حضور پیدا می‌کند. در سال ۱۳۳۶ نگارخانه «وانتاجو» در شهر رم نمایشگاهی از ۱۹ پردهٔ نقاشی او را به تماشا می‌گذارد و «گزارشگر هنری روزنامه دومنیکا در این‌باره نوشت: به‌نظر می‌رسد که منصوره، نقاش آینده‌دار ایرانی و میهمان عاشق رم، هوشمندانه از «مکتب رم» بهره گرفته و حال و هوای نقاشی ما را با پیچیدگی تزیینی و خیالی نقاشی قدیم ایرانی درآمیخته‌است.» چندی بعد با یکی از آثارش در نمایشگاه هنرهای فیگوراتیو در شهر فروزینونه (ایتالیا) شرکت کرد و مدال طلای این نمایشگاه را به دست آورد.
منصوره حسینی رانقاشی می شناسیم که همواره ۲ گرایش تصویری (فیگوراتیو) و انتزاعی(آبستره) را به صورت موازی و در ارتباط با هم دنبال کرده است.
در نقاشی گلها، منظره ها و تک چهره ها از آموخته هایش از سنت تصویری مدرن غرب بهره می گیرد و در ترکیب بندی های انتزاعی و نیمه انتزاعی تمایلی آشکار به استفاده از عناصر سنتی ایرانی مانند خط و منحنی های موزون دارد.
کارهایش را در نمایشگاه‌های بسیار در ایران، ایتالیا، چکسلواکی، یوگسلاوی و از جمله دوسالانه‌های تهران (۱۳۳۷ تا ۱۳۴۵) دوسالانه (بی‌ینال) ونیز (۱۳۳۵)، چهارسالانه رم (۱۳۳۷) نشان داد و چند جایزه از جمله: نمایشگاه «نقاشان آسیایی در رم» (۱۳۳۷)، مسابقه ثبت زیبایی‌های رُم (۱۳۳۸)، مسابقه نقاشی از مناظر شهرستان جووانی کامپانو (۱۳۳۸)، نمایشگاه ملی هنر معاصر «الهام از حیات نبات» (۱۳۳۸)را برنده شد.
منصوره حسینی، در بیش از نیم‌قرن فعالیت هنری خود آثارش را در نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی بسیاری به علاقه‌مندان هنر عرضه کرد و به عنوان یکی از اعضای پیوسته فرهنگستان هنر، فعالیت داشت. پیکر منصوره حسینی در ۱۳ تیرماه ۱۳۹۱ از مقابل نگارخانه صبا تشییع شد و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا آرام گرفت.