طرح منتخب از برجهای متعددی تشکیل شده است که سیستمهای حملونقل مختلف به آن دسترسی دارد و در کنار آن شاهد تعبیه واحدهای تجاری، مکانهای تفریحی و مسکونی در کنار یکدیگر و با سهولت دسترسی به سایر مناطق شهر هستیم.
مجله Metropolis مسابقه ای را برای رفع معضل کمبود جا برای توریست های شهرهای بزرگ مانند نیویورک ترتیب داده بود. شهر نیویورک تا سال ۲۰۴۰ شاهد افزایش یک میلیون نفری جمعیت خواهد بود که فشار مضاعفی را روی سیستم حملونقل و همچنین اسکان این افراد ایجاد خواهد کرد. حال برندگان این مسابقه انتخاب شدهاند که طرح مربوط به یکی از این طرحها را که نینا محجوب نیز در آن مشارکت داشته.
طرحها می بایست شرایط ۵ منطقه نیویورک را در نظر گرفته و از یک سازه ۳۰ تا ۴۰ طبقه برخوردار باشند. ضمناً این طرحها باید دربردارندهی ساختاری خلاقانه باشند که در آن استفاده از استیل در ساختار کلی، نقشی اساسی دارد. همچنین در نظر داشتن فاکتورهایی چون پایداری، قابلیت استفاده برای چندین سال، در دسترس بودن امکانات رفاهی و همچنین قابلیت تغییر کاربری از جملهی سایر ویژگیهایی است که طراحان باید در نظر داشته باشند.
طرح Vivo یکی از دوبرندهی اصلی این مسابقه است که توسط Andrew Duffin و NBRS+Partners توسعه داده شدهاند. این طرح در مکان خط آهن High Line نیویورک توسعه داده شده است که در سال ۱۹۳۴ برای اتصال به شبکهی خطآهن نیویورک افتتاح شد و از چند سال پیش بهعلت عدمکاربری بصورت متروکه رها شده است. طرح مربوطه در این محل قرار گرفته و با حفظ ساختار خطآهن برای استفاده مجدد، روی آن و بصورت عمودی توسعه یافته است.
ساختار این سازه بصورت ترکیبی پیشبینی شده است؛ بطوریکه استفاده از الگوی مثلثی در ساختار خارجی، علاوه بر تشکیل استخوانبندی و اسکلت این سازه، استحکام و پایداری ساختمان را نیز تضمین میکند. استفاده از اسکلتبندی خارجی، منجر به آزادسازی فضای زیادی در داخل ساختمان و در نتیجه انعطافپذیری بالا در دکوراسیون داخلی و استفاده از فضاهای مختلف در داخل سازه شده است.
برندهی دیگر این مسابقه Urban Alloy نام داشته و توسط Chad Kellogg، Mathew Bowles و Nina Mahjoub از AMLGM توسعه داده شده است. نکتهی جالب توجه حضور نینا محجوب، مهندس ایرانی در تیم توسعهدهندهی طرح برندهی دوم است. Urban Alloy حاصل ترکیب سیستمهای حملونقل ریلی است. دورنمای این طرح با ساختار فلزی این سازهی عظیمالجثه، تصور مکش خطوط آهن اطراف را به درون این سازه در ذهن بیننده تداعی میکند؛ به طوریکه تلاقی خطوط مختلف، در مرکز این سازه به هم رسیده و آن را تبدیل به مرکز ارتباط نیویورک میکند. علاوه بر خطوط ارتباطی، این طرح دربردارندهی مکانهای برای استفاده با کاربری مسکونی و همچنین تجاری و تفریحی است.
برخلاف ساختمانهایی با ساختار بتونی که باید از الگوی منظمی در طبقات روی هم تبعیت کنند، استفاده از فلز چنین محدودیتی نداشته و میتوان بصورت بهینهای به سازه شکل داد.
منبع
زنان شهیر و موفق