چند سالی است که بسیاری می گویند (و احتمالا بی صبرانه منتظرند) سرانجام سلطه لیونل مسی و کریس رونالدو بر دنیای فوتبال به پایان خواهد رسید و رکوردها و جوایز تنها به نام آنها نوشته نخواهد شد.
به نظر می رسد هنوز با رسیدن به آن زمان فاصله داریم؛ چه اینکه امسال هم این دو فوق ستاره فوتبال دنیا، نامزدهای اصلی جایزه بازیکن سال اروپا هستند و اگر اتفاق غیرمنتظره ای رخ ندهد، در پایان سال هم توپ طلا در نهایت به یکی از آنها خواهد رسید.
رقیب مسی و رونالدو در انتخابات بهترین بازیکن فصل اروپا، لوئیس سوارز است؛ بازیکنی که اگر محرومیت ۴ ماهه اش در ابتدای فصل نبود، شاید شانس بیشتری برای بردن این جایزه داشت.
لیونل مسی
ستاره آرژانتینی بارسا مانند تیمش دو نیم فصل متفاوت داشت. مسی و بارسا در نیم فصل اول عملکرد پر فراز و نشیبی داشتند و به نظر می رسید که یک فصل بدون جام دیگر در انتظار آنها باشد. وقتی مسی در اولین دیدار سال ۲۰۱۵ مقابل رئال سوسیداد روی نیمکت نشست و خبر اختلافش با لوئیس انریکه به تیتر اصلی روزنامه های دنیا تبدیل شد، کمتر کسی می توانست تصور کند که در پایان فصل، یک سه گانه تاریخی دیگر در انتظار مسی و آبی و اناری هاست.
البته نقطه عطف فصل برای مسی، در همان ماه ژانویه رقم خورد؛ زمانی که او در زوریخ، برای دومین سال پیاپی شاهد رسیدن توپ طلا به کریس رونالدو بود. ستاره آرژانتینی که با بردن ۴ توپ طلای پیاپی، جایگاهی دست نیافتنی در دنیای فوتبال پیدا کرده بود، حالا ستاره رئال را در یک قدمی می دید. از دست دادن توپ طلا برای دومین سال پیاپی، تلنگری جدی برای مسی بود و از همان شب بود که او تصمیم گرفت به روزهای اوجش برگردد.
پس بلافاصله به سراغ جولیانو پوزر، متخصص تغذیه معروف ایتالیایی رفت و با تغییر رژیم غذایی اش، به قولی که داده بود، عمل کرد. نمایش های خیره کننده و گلزنی های او، بارسا را در پایان فصل به سه گانه رساند. ۶۰ گل و ۲۲ پاس گل به خوبی نشان می دهد که مسی تا چه اندازه در قهرمانی های بارسا در لالیگا، کوپا دل ری و چمپیونزلیگ موثر بود.
او در سوپرکاپ اروپا هم دو گل دیدنی از روی ضربات آزاد به ثمر رساند تا فصل خوبش را تکمیل کند. در چهار سالی که جایزه بهترین بازیکن اروپا توسط یوفا اهدا می شود، مسی تنها یک بار در سال ۲۰۱۱ (اولین دوره اهدا این جایزه)، توانست آن را به خانه ببرد اما با نمایش هایی که او در ۱۲ ماه گذشته ارائه کرد، به نظر می رسد زمان بردن دومین جام فرا رسیده است.
کریس رونالدو
دقیقا از همان شبی که اوضاع برای مسی و بارسا تغییر کرد، رونالدو و رئال هم این تغییر را احساس کردند؛ اما در جهتی کاملا عکس. فصل برای رئال فوق العاده آغاز شد؛ با ۲۲ پیروزی پیاپی و فتح جام باشگاه های جهان که در همه آنها، نقش پررنگ رونالدو دیده می شد.
اما با آغاز سال جدید میلادی، ناگهان رئال در سراشیبی قرار گرفت و این بر گلزنی های رونالدو هم سایه انداخت. برگزاری یک جشن تولد بی موقع، تنها ساعاتی بعد از شکست سنگین در دربی مادرید، حاشیه ای بود که تا پایان فصل دست از سر رونالدو برنداشت.
البته رونالدو فصل را با آمار گلزنی خیره کننده به پایان رساند؛ با اولین ۵ گله دوران حرفه ای اش مقابل گرانادا و سه هت تریک پیاپی (مقابل اسپانیول و ختافه و با پیراهن پرتغال برابر ارمنستان) اما هیچ یک از این گل ها، به فتح جام منجر نشد. رئالی ها که خیلی زود از کوپا دل ری کنار رفته بودند، در ماه پایانی فصل هم لالیگا و چمپیونزلیگ را از دست دادند و تنها شاهد جشن های پیاپی بارسایی ها بودند.
سابقه نشان داده که در اعطای جوایز فردی، بازیکنانی که با تیم های شان به موفقیت های بیشتری رسیده باشند، از شانس بالاتری برخوردند و همین، رونالدو را در مرتبه ای پایین تر از مسی قرار می دهد؛ هرچند CR7 در طول فصل، یک گل بیشتری از ستاره آرژانتینی بارسا به ثمر رساند.
لوئیس سوارز
شروع کردن فصل با محرومیتی ۴ ماهه و قرار گرفتن در بین سه نامزد نهایی بهترین بازیکن سال اروپا، احتمالا تنها از لوئیس سوارز برمی آید. ستاره اروگوئه در آخرین فصل حضورش در لیورپول هم چند هفته ابتدایی را به دلیل محرومیت از دست داده بود اما در نهایت، به عنوان بهترین بازیکن فصل لیگ برتر انتخاب شد.
سوارز دوران حضورش در بارسا را هم با یک محرومیت دیگر آغاز کرد و همین روی عملکرد او در ماه های ابتدایی بازگشتش به میادین تاثیر گذاشت اما او بی تردید یکی از عوامل اصلی اوج گیری بارسا در نیم فصل دوم بود. گلزنی هایش مقابل منچسترسیتی و یوونتوس در چمپیونزلیگ، برابر رئال و اتلتیکو مادرید در لالیگا و مقابل ویارئال در کوپا دل ری، آبی و اناری ها را به سوی فتح سه گانه هدایت کرد.
البته اگرچه این درخشش برای قرار گرفتن در بین سه نامزد نهایی کافی بود اما با توجه به عملکرد دو رقیب دیگر، برای فتح جایزه بهترین بازیکن اروپا چندان کفایت نمی کند. سوارز در طول فصل تنها ۲۳ گل به ثمر رساند که حتی به اندازه نیمی از تعداد گل های مسی و رونالدو هم نیست. او اولین بازیکنی نیست که در رقابت با دو فوق ستاره حال حاضر دنیای فوتبال، مجبور می شود به رتبه سومی رضایت دهد و البته آنطور که از شواهد برمی آید، آخرین نفر هم نخواهد بود.