با درود به ياران گرامى شنونده راديو فرهنگ گوتنبرگ :
در برنامه امروز و در پيوند سلسله گفتارها ى حافظ خوش لهجه خوش آواز يارى جستم از پژوهش ژرف استاد عليقلى بختيارى و كتاب ارزشمند وى به نام ( چرا حافظ) و براستى چرا حافظ و پاسخ پژوهشگر استاد بختيارى به اين پرسش ، ابتدا بشكل كوتاه و فشرده آشنا شويم با زندگى پربار اين استاد:
دکتر عليقلي محمودي بختياري فرزند مهراب ، نوه ي حاج عبدالله خان بهداروند و نبيره ى محمودخان ، رئيس و سردودمان ايل بختياروند هفت لنگ بختيار ى ، هفتم آذرماه(۱۳۱۱) در دهکدۀ میانرودان [دامنۀ اشترانکوه] چشم به جهان گشود. پس از تحصيلات مقدماتي در سال(۱۳۳۲) براي ادامه ي تحصيل راهيِ تهران شد و پس از گذراندن سال ششم متوسطه در دبيرستان مروي ، به دانشكده هاي حقوق و ادبيات راه يافت و در سال(۱۳۳۷) از دانشكده ادبيات فارغ التحصيل گرديد. در سال(۱۳۳۸) دوره ي فوق ليسانس علوم اجتماعي را گذراند و در سال(۱۳۴۲) دوره ي دكتراي رشته ي زبان شناسي و زبان هاي باستاني ايران را پي گرفت و از دانشكده ادبيات دانشگاه تهران به اخذ درجه ي دكترا توفيق يافت. وي از سال(۱۳۳۹) به استخدام وزارت فرهنگ درآمد و دو سال معاونت اداره ي تأليف و ترجمه ي اداره ي كل نگارش و سرپرست نظارت بر كتاب هاي درسي را به عهده داشت. در شهريور سال(۱۳۴۶) براي تدريس در دانشكده ادبيات دانشگاه تهران دعوت شد و با تأسيس دانشكده علوم و ارتباطات اجتماعي ، به اين دانشگاه رفت. در سال(۱۳۴۹) به دانشگاه ابوريحان بيروني ( دانشسراي عالي سپاه دانش – دانشگاه سپاهيان انقلاب ) مأموريت يافت. در سال(۱۳۵۰) با حفظ سمت به معاونت دانشگاه ابوريحان بيروني منصوب گرديد. او در سال(۱۳۵۱) از اين سمت كناره گرفت و تا سال(۱۳۵۹) مديريت گروه بنيادهاي آموزش و پرورش را عهده دار گرديد.آنگاه در سال(۱۳۵۵) بنا به دعوت دانشگاه كلمبيا ، به مدت يك سال به تدريس و مطالعه و تكميل دوره ي زبان شناسي در آن دانشگاه اشتغال داشت و پس از بازگشت به ايران ، دوباره بنا به دعوت دانشگاه يوتا ، سفري دو ماهه به آمريكا رفت. با وقوع انقلاب فرهنگی در دانشگاه‌ها، استاد از دانشگاه کناره گرفت. دکتر بختیاری تاکنون ۱۷ کتاب در حوزه‌های زبان و ادبیات پارسی و تاریخ و فرهنگ ایران و نزدیک به ۲۰۰ مقاله در نشریه‌های گوناگون منتشر کرده‌اند.
كتاب ارجمند ( چرا حافظ) شامل ٦٨٥ صفحه ميباشد كه ٣٦٢ صفحه آن پيشگفتار است و در سه بخش سوم غزلهاى برگريده ميباشد شامل ٣١٠ غزل و يك ساقى نامه، دوستان را به مهر و شادى ميسپارم و تا شنودى ديگر بدرود