با درودى به گرماى خورشید و بلنداى آسمان : در سلسله گفتارهاى “شاهنامه و گرانمایگان سخنور ” از این هفته قصیده زیباى ” رستم نامه” از ملک الشعراى بهار را پیشکش دارم به دوستان گرامى و امروز در بخش نخست بیشتر با پیشگفتار این قصیده آشنا میشویم و سخن کوتاهى در مورد منظومه ، قصیده، غزل و شیوه هاى گوناگون بحور عروض و وزن و قافیه خواهم داشت و سپس به این قصیده اشاره خواهم کرد که در ١١۴ بیت میباشد و شاعر بزرگ معاصر ایرانزمین ” بهار” به یاد رستم سروده و فرض را بر این قرار داده که فکر کنیم رستم در چاه شغاد کشته نشد و او هم اکنون در زابلستان و سیستان آمده و در قرن بیستم ( زمان ملک الشعراى بهار) شاهد اتفاقات ناگوارى است و یاد اسفندیار میفتد و بقیه ماجرا که هفته آینده براى دوستان خواهم گفت ، این نامه سیزدهمین نامه اى است که در سلسله گفتارهاى ” شاهنامه و گرانمایگان سخنور ” براى دوستان شنونده فراهم آورده ام ، که عبارت بودند از : گرشاسب نامه ، بانو گشسب نامه ، فرامرز نامه ، جهانگیرنامه ، برزو نامه ، شهریار نامه ، بهمن نامه و سام نامه ، منظومه هماى و همایون و گرد آفرید نامه ، زراتشت نامه ، کوهزاد نامه و اینک در سیزدهمین از این سلسله گفتار ها و بخش نخست “رستم نامه ” را با هم میشنویم