خانم اختر نیکوکار از مادران خاوران روز شنبه چهاردهم دی ماه ١٣٩٢ در زادگاهش در شهر کلاچای درگذشت.
فرزند او رحیم حسین پور، در تابستان ١٣۶٧ و دامادش، علی مهدی زاده از چهره های مبارز و برجسته جنبش چپ و زندانی دوره شاه در پائیز سال ١٣۶٢ در اوین اعدام شدند و در گلزارخاوران دفن هستند.
پسر دیگر این مادر مهربان، حمید حسین پور در سال ١٣۶٢ در کردستان جان باخت و محل دفن او همچنان نامعلوم است.
خانم نیکوکار شجاع بود و شکیبا. این دو خصوصیت به علاوه مهربانی و از خودگذشتگی بارزش سبب شده بود که محبوبیت ویژه ای در بین دوست و آشنا داشته باشد.
بی سبب نبود که در مراسم خاکسپاری اش جمعیت انبوهی شرکت داشت.
بر روی تابوتش همانطور که وصیتش بود، عکس رحیم و حمید حسین پور و علی مهدی زاده حمل شد.
درد و رنج از دست دادن عزیزانش این مادر عزیز را به گوشه انزوا نکشاند.
یاور و پناه خانواده هائی بود که عزیزی را در آن دهه کشتار از دست داده بودند.
او به رغم فشارها و کنترل شدید دستگاه امنیتی هرگز بیدادی را که بر عزیزانش رفته بود، به سکوت واگذار نکرد.
برای آنها مراسم یادبود برگزار می کرد و تهدیدها را به ریشخند می گرفت.
مهمترین مشغله زندگیش شده بود که عزیزانش و فرزندان عزیز دیگران، که جانشان را در راه آرمانشان گذاشتند، فراموش نشوند و بارها و بارها گفته بود که تنها آرزویش محاکمه عاملین و جنایتکاران این جنایت است.
در نامه ای که از خود برای دخترانش به جا گذاشت، خواست که آنها یاد عزیزانشان را زنده نگهدارند. گویا تنها نگرانی اش در ترک این دنیا، به فراموشی سپرده شدن آنها بود.
در سالگردفوت این مادر بزرگوار به هراه رخشنده حسین پور و دیگر اعضای خانواده یاد این مادر عزیز بانو اختر نیکوکار را گرامی می داریم و می گوییم که نه تنها یاد عزیزانش و بیدادی که بر آنها رفت، فراموش نخواهدشد، بلکه یاد او و تک تک مادران خاوران هم که رنجشان را با دادخواهی پیوند زدند، فراموش نخواهد شد.
یاد و خاطرش گرامی باد