این نامه را در شرایطی می نویسیم که هر روز از میان ما عزیزترین دوستانمان را با زور بیرون کشیده به دار می زنند، ما از نگرانی و دل آشفتگی مردن خواب و خوراک نداریم.
هر ثانیه، هر دقیقه میمیریم و زنده می شویم. انتظار مردن در هر روز و ماه و سال درد بزرگ و احساس هولناک و رعب آوری است. نشستن و منتظر شدنردر اینکه کی قرعه مرگ به اسم من در می آید، برای شما کسانی که در آسایش و آرامش در کنار خانواده خود زندگی می کنید غریب و غیر قابل درک است!!وحشتناک تر اینکه عین همین احساس را نزدیکان ما اعدامیان همسر، مادر پدر و فرزند هر روز و هر ساعت تجربه کرده و در استرس و نگرانی دلهره آوری به سر می برند.ما قربانیان رژیمی هستیم که از گرسنگــی، فقر، بیچارگــی، به ناچار و اجبارا در ایــن مسیــر تباهـی ناخواسته قــرار گرفته ایم و الان نیز توسط همان رژیم ایجاد کننده فقر و بدبختــی و قتل عام می شویـم.اگـر کار داشتیم،
اگر محتاج نبودیم، اگــر زندگیمان می چرخید و بچه هایمان گرسنه نبودند چــرا باید به این کار مرگبار دست می زدیم؟!! آیا فهم این مسئله مشکل است که با به علم به اینکه انتهای کار ما مرگ اعدام بوده است ما باید در چه گرفتاری و بدبختی عظیمی گیر کرده بودیم که تن به این کار انتحاری دادیم؟!! کسانی که بیکاری طولانی، شرمندگی اهل و عیال، گرچه کودکان برای نان خالی، به هر در زدن پدر و سیه روزی و نا امید شدن از راه چاره راتجربه نکرده اند حال و روزما رانخواهند فهمید!! شرایط گفته است که فقر بیچاره هایی مثل ما را که دستشان از همه جا کوتاه است در این مسیر و تامین مالی داشتیم چرا باید به این روز می افتادیم؟ ما به مردم ایران که با تبلیغات دروغین حکومت به ما به دیده بد نگاه می کنند
می گوییم: ما از ناچاری میلیاردی کسانی از حکومت شدیم که تریلر تریلر روزانه مواد مخدر وارد کشور میکنند؟!! شما آمار بگیرید ۹۹ درصد از ۲۲ نفر از زندانی قزل حصار از بیچارگان و گرسنگان طبقه سوم خوب شهر و مناطق فقیر ایران هستند.ما از مردم شریف ایران و جهان و تمامی نهادهای حقوق بشری می خواهیم به داد ما مظلومین برسند.
توجه به خطر اعدام فوری، ما از اعلام اسامی خود معذوریم
واحد ۲ قزل حصار – واحد اعدامی ها