به نام خدای حاضر
امروز چهارشنبه نهم مهر ۹۹ آقایی از اطلاعات تماس گرفتند و محترمانه گفتند: برای روز شنبه ساعت ده به آدرسی که می‌دهم بیایید؛ من گفتم احضاریه باید کتبی باشد، گفتند: احضاریه تلفنیست، آدرس را بنویسید. نوشتم؛ به خانه‌ای امن دعوت شدم، دوباره تاکید کردم احضاریه باید کتبی باشد. گفت: احضاریه از طرف اطلاعات است. گفتم: این روش غیر قانونیست؛ سال ۸۸ هم دوبار تلفنی مرا احضار کردند نرفتم و نهایتا کتبی فرستادند. گفت: شنبه ساعت ده منتظر شما هستیم، گفتم : منتظر نباشید من نمی آیم. ادامه داد پس جای دیگری شما را خواهیم دید؛ گفتم منظورتان از جای دیگر چیست؟ گفت: من با شما بحثی ندارم و خداحافظ.
افسوس خوردم که ما را چه شده؟ به کجا می‌رویم؟ با این بگیر و ببند می خواهیم کجا را بگیریم . افسوس و صد افسوس برای این همه فرصتهای از دست رفته.
جالب است بعد از تماس به خاطرم آمد که حتی اگر احضاریه کتبی هم بود؛ نمی‌توانستم بروم. اصلا یادم نبود که به آن آقای اطلاعاتی بگویم شنبه به یمن لطف شما و دوستانتان باید همراه پسرم به اوین مراجعه کنم تا او را برای اجرای ۳/۵سال حکمش راهی زندان کنند.
در این ۴۲۰ روزی که از بازداشت غیر قانونی اقای نوری زاد می گذرد؛ با فشارهای مختلف روبرو بوده ایم؛ ده روزی هم است که تماس تلفنی ایشان را قطع کرده اند و دوباره به اعتراض به ملاقات هم نخواهند آمد و این یعنی یک بی خبری مطلق.
باشد؛ اگر نتیجه می گیرید ادامه دهید ولی یادتان باشد که در همیشه به یک پاشنه نمی‌چرخد، جایی هم برای روز مبادا بگذارید.
فاطمه ملکی
نهم مهر ۱۳۹۹