محمدحسن«بیوک» معیری (با تخلص رهی) شاعر و تصنیف‌سرای بزرگ معاصر (۱۰ اردیبهشت ۱۲۸۸ تهران – ٢۴ آبان ١٣۴۷ تهران) فرزند مؤید خلوت نوه‌ی معیرالممالک (نظام الدوله) از شاعران غزل‌سرای بسیار نامی معاصر است.
وی در سال ۱۲۸۸ خورشیدی در تهران متولد شد. پس از طی تحصیلات ابتدایی و متوسطه وارد خدمات دولتی شد و مشاغل متعدد یافت در سال ۱۳۲۲ خورشیدی به ریاست کل انتشارات و تبلیغات «وزارت پیشه و هنر» منصوب گردید.
از دوران کودکی به شعر و موسیقی و نقاشی علاقه‌ی فراوان داشت و در اثر ممارست در این سه فن بهره‌ای به سزا یافت.
در آغاز شاعری در انجمن ادبی حکیم نظامی که به مدیریت استاد وحید دستگردی مدیر مجله‌ی ارمغان تشکیل می‌شد، شرکت می‌جست و یکی از اعضای فعال و مؤثر آن انجمن بود.
در انجمن موسیقی ملی و انجمن فرهنگستان ایران نیز عضویت یافت و رفته رفته با چاپ و نشر غزل‌های دلنشین او در روزنامه‌ها و مجله‌های کشور شهرت بسیار یافت.
آثار و اشعار فکاهی و انتقادی وی نیز به امضاهای مستعار «زاغچه» و «شاپریون» در روزنامه‌های «بابا شمل» و «تهران مصور» و غیره چاپ و انتشار یافت.
در تصنیف‌سازی نیز مهارت خود را به خوبی نشان داد و ترانه‌های بسیار زیبا و خاطره‌انگیزی از او توسط خوانندگان مشهور ایران در رادیو ایران پخش شد که بیش از پیش موجبات شهرت و محبوبیت او را فراهم ساخت.
مشهورترین ترانه‌های او
«خزان عشق»، «به کنارم بنشین»، «دیدی که رسوا شد دلم»، «نوای نی»، «دارم شب و روز»، «شب جدایی» و چند ترانه‌ی دیگر است که در بین مردم شهرت به سزایی دارد.
در سال‌های آخر عمر چند سال برای انتخاب شعر در برنامه‌ی «گلهای رنگارنگ» رادیو با شادروان داوود پیرنیا همکاری داشت و در شورای شعر رادیو ایران نیز شرکت می‌کرد.
در حالی که تا آخر عمر مجرد زیسته بود در سال ۱۳۴۷ خورشیدی پس از تحمل چند سال رنج بیماری سرطان در ۵۹ سالگی زندگی را بدرود گفت و در گورستان ظهیرالدوله شمیران مدفون گردید.
از رهی دو مجموعه‌ی شعر به نام‌های «سایه‌ی عمر» و «آزاده» به جای مانده و هر دو کتاب به چاپ رسیده است.
«سایه‌ی عمر» مجموعه‌ی غزل‌های اوست که تاکنون چندین بار تجدید چاپ شده است.
«آزاده» نیز مجموعه ترانه‌های وی میباشد.
علاوه بر آن مجموعه‌ای از مقاله‌های ادبی او به نام «گلهای جاویدان» در سال ۱۳۶۳ خورشیدی در تهران چاپ و منتشر گردیده است.
همچنین کتاب رهاورد رهی (مجموعه شعر رهی) نیز در سال ۱۳۷۵ به کوشش داریوش صبور در تهران توسط نشر زوّار به زیور چاپ آراسته شد.
وی در سال ۱۲۸۸ خورشیدی در تهران متولد شد. پس از طی تحصیلات ابتدایی و متوسطه وارد خدمات دولتی شد و مشاغل متعدد یافت در سال ۱۳۲۲ خورشیدی به ریاست کل انتشارات و تبلیغات «وزارت پیشه و هنر» منصوب گردید.
از دوران کودکی به شعر و موسیقی و نقاشی علاقه‌ی فراوان داشت و در اثر ممارست در این سه فن بهره‌ای به سزا یافت.
در آغاز شاعری در انجمن ادبی حکیم نظامی که به مدیریت استاد وحید دستگردی مدیر مجله‌ی ارمغان تشکیل می‌شد، شرکت می‌جست و یکی از اعضای فعال و مؤثر آن انجمن بود.
در انجمن موسیقی ملی و انجمن فرهنگستان ایران نیز عضویت یافت و رفته رفته با چاپ و نشر غزل‌های دلنشین او در روزنامه‌ها و مجله‌های کشور شهرت بسیار یافت.
آثار و اشعار فکاهی و انتقادی وی نیز به امضاهای مستعار «زاغچه» و «شاپریون» در روزنامه‌های «بابا شمل» و «تهران مصور» و غیره چاپ و انتشار یافت.
در تصنیف‌سازی نیز مهارت خود را به خوبی نشان داد و ترانه‌های بسیار زیبا و خاطره‌انگیزی از او توسط خوانندگان مشهور ایران در رادیو ایران پخش شد که بیش از پیش موجبات شهرت و محبوبیت او را فراهم ساخت.
مشهورترین ترانه‌های او
«خزان عشق»، «به کنارم بنشین»، «دیدی که رسوا شد دلم»، «نوای نی»، «دارم شب و روز»، «شب جدایی» و چند ترانه‌ی دیگر است که در بین مردم شهرت به سزایی دارد.
در سال‌های آخر عمر چند سال برای انتخاب شعر در برنامه‌ی «گلهای رنگارنگ» رادیو با شادروان داوود پیرنیا همکاری داشت و در شورای شعر رادیو ایران نیز شرکت می‌کرد.
در حالی که تا آخر عمر مجرد زیسته بود در سال ۱۳۴۷ خورشیدی پس از تحمل چند سال رنج بیماری سرطان در ۵۹ سالگی زندگی را بدرود گفت و در گورستان ظهیرالدوله شمیران مدفون گردید.
از رهی دو مجموعه‌ی شعر به نام‌های «سایه‌ی عمر» و «آزاده» به جای مانده و هر دو کتاب به چاپ رسیده است.
«سایه‌ی عمر» مجموعه‌ی غزل‌های اوست که تاکنون چندین بار تجدید چاپ شده است.
«آزاده» نیز مجموعه ترانه‌های وی میباشد.
علاوه بر آن مجموعه‌ای از مقاله‌های ادبی او به نام «گلهای جاویدان» در سال ۱۳۶۳ خورشیدی در تهران چاپ و منتشر گردیده است.
همچنین کتاب رهاورد رهی (مجموعه شعر رهی) نیز در سال ۱۳۷۵ به کوشش داریوش صبور در تهران توسط نشر زوّار به زیور چاپ آراسته شد.