زندان و فروش آب معدنی
قطعی آب در اکثر ساعات روز و نبود آب آشامیدنی، یکی از بزرگ‌ترین مشکلات زندانیان محبوس در زندان تهران بزرگ بوده است.
آب لوله کشی این زندان هرگز قابل آشامیدن نیست، بسیار لزج و بدبوست و انسان‌های محبوس در این زندان مجبورند برای زنده ماندن، حداقل در روز دو بطری آب از فروشگاه های زندان خریداری کنند.
البته این زندان حتی برای استحمام نیز آب مناسبی ندارد و افراد ثروتمند “زندانیهای مالی” برای دوش گرفتن از آب معدنی استفاده می‌کنند.
هر بطری آب ۲۵۰۰ الی ۴۰۰۰ تومان بفروش می‌رسد و گاه در ۳ ماه تابستان اغلب به ۳ برابر قیمت هم می‌رسد و بازار سیاه بوجود می آید.
یعنی هر زندانی در روز دستکم ۲ بطری آب خریداری میکند و هر بطری آب بین ۱۰۰۰ تا ۳۰۰۰ تومان برای مسئولان زندان سود دارد!
۲۰ هزار زندانی و هر کدام حدود ۲۰۰۰ تومان سود، فقط از طریق فروش آب معدنی به آنها، یعنی روزانه ۴۰ میلیون تومان سود برای زندان تهران بزرگ، فقط از طریق فروش آب!
از این ۲۰ هزار زندانی بجز کمتر از ۲۰۰۰ تن از آنهایی که بدلیل اختلاس و رانتخواری در زندان هستند، باقی جز فقیرترین افراد جامعه هستند، که دلیل اصلیِ به زندان آمدن آنها نیز فقر بوده است.
اکثر زندانیان محبوس در تیپ‌های ۱، ۳ و ۴ این زندان ………… کمتر از ۵ میلیون تومان دارند و از روی ناچاری مرتکب اعمال محرمانه ای مثل: فروش مشروبات الکلی، قرص های روانگردان یا سرقت های خُرد، شدند واکثر آنها از مناطقی مثل: اسلامشهر، بهارستان، رباط کریم، آذری، مهرآباد، خاک سفید یا از شهرستانهایی مثل: کوهدشت، مسجدسلیمان و شهرهای مرزی کشور و فقیر نشین می‌باشند.
اگر ریشه یابی شود، میبینیم ۹۰٪ به دلیل وضعیت اقتصادی و مشکلات معیشتی به زندان افتاده اند و هر روز به تعداد چنین افرادی افزوده میشود.
اما حکومت فعلی ایران، هرگز در صدد ریشه یابی و حل مشکلات نبوده وحتی از گرفتاری مردم نیز کسب در آمد میکند.
زندان اگر چه برای تمام جامعه مضر است و محبوس شدن یک فرد به کل جامعه آسیب میرساند و هرگز زندانهای جمهوری اسلامی خاصیت اصلاحگری نداشته اند، اما برای عده ای اندک سود آور بوده است.
مسئولان زندانها نهادهایی که به این سازمان مربوطند و همکاری زنجیروار داشته اند، سود زیادی از محبوس شدن آنها در این زندانها برده اند.