وعده‌های محقق نشده‌ی پیشین ناسزای بزرگی است برای جامعه‌ای که بارها با خوش‌باوری خود را محک آزمون و خطای تاریخی کرده و هنوز از استبداد و فقر رنج می‌برد. این رنج تا زمانی خواهد بود که باور کنیم که حق‌مان این نیست هر بار از میان غربال‌هایشان افرادی را انتخاب کنیم. انتخابات آن است که حضور احزاب و گروه‌های مختلف آزاد باشد؛ احزابی با تشکیلات مشخص و منسجم. دارای بیوگرافی و مرام‌نامه و برآمده از تفکرات گوناگون.
انتخابات در نظام‌های تک‌حزبی که تحت لوای یک شخص اداره می‌شوند، بی‌معناست و نمایش آن اهانت به شعور جمعی است. اکنون نه‌تنها در نمایش اهانت‌آمیز حکومتی که دستان زمامدارانش به خون فرزادها، زانیارها، لقمان‌ها و رامین‌هایمان آلوده است، شرکت نمی‌کنیم.
نه‌تنها ملعبه دست حکومتیان و ملیجک‌های درباری‌شان نمی‌شویم، نه‌تنها فریب اپوزیسیون‌سازی درون حکومتی‌شان را نمی‌خوریم، بلکه مراقب فرصت‌طلبان در پوشش و با ادبیاتی متفاوت از آن سوی مرزها نیز هستیم؛ و از مسیر مبارزه و آزادی‌خواهی منحرف نخواهیم شد.
تا زمانی که به حداقل‌ها دل خوش کنیم و ساده‌لوحانه، خلسه و خماری امروز را جزیره ثبات و آسایش بدانیم، لایق همین جایگاه خواهیم بود. تا رهایی از چنگ استبدادی که بیش از یک قرن است در مسیر آزادی‌خواهی‌مان سایه افکنده است، ایستاده‌ایم؛ حتی اگر مسیر ناهموار و تنها سلاح جانمان باشد.
گلرخ ابراهیمی ایرایی / بهمن ماه ۱۳۹۸ / زندان قرچک ورامین.