مریم اکبری منفرد، زندانی سیاسی بند زنان زندان اوین در نامه‌ای در مورد زندانیان سیاسی قتل‌عام شده در تابستان ۱۳۶۷، آنان را هم‌چون «خون»ی توصیف کرد که در «رگ‌های تاریخ جریان» دارند.
این زندانی سیاسی که اکنون دهمین سال حکم ۱۵ ساله‌ی خود را می‌گذراند، در این نامه خواستار سیاست قاطع‌تر دولت‌های اروپایی و آمریکا در قبال نقض حقوق بشر در ایران شده است.
اکبری منفرد که ۳ برادر و یک خواهرش در جریان قتل‌عام زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ اعدام شده‌اند، در در دی‌ماه ۱۳۸۸ دستگیر شد و در ابتدای بازداشت به مدت ۴۳ روز در سلول انفرادی بود.
متن کامل نامه‌ی مریم اکبری منفرد به شرح زیر است:
در یک سو شقاوتی برای نابود کردن روز و سوی دیگر پایداری شگفت‌انگیز.
آنان الهام‌بخش الگویی شدند برای دلاوری و کارزاری در اوج. کارزاری که به مثابه‌ی تیری شد که در تاریکی رها گشته است…
غوغای آهنگین قامت‌شان پای چوبه‌های دار صوت واژه‌ای شد در تارک خاموش کهکشان‌ها. قامت استوارشان قاب‌هایی آفرید بسان حماسه‌های پرتکبر که چهارچوب تصویرشان شکوفه‌های سرخ پیرهنشان بود که حافظ برج پایداری میهمن‌مان گشت.
آسمان هنوز هم از هلهله مقاومت‌شان سنگین است. خون‌هایشان در باغ‌های آهنین جاری گشت. باغ‌ها پر از غنچه شدند. غنچه‌هایی که از سینه شب روییدند و در سپیده‌دم شکفتند. در واپسین شبی که بوسه‌های خداحافظی در سایه‌ها ربوده شدند. از هزاران هزار غنچه خورشیدی در تیره‌ترین تیرگی‌ها و زمستانی‌ترین زمستان‌ها درخشید و در نبرد برای آزادی قله‌ای شدند از رسم ایستادگی.
در پشت میله‌ها و دیوارهای سنگی زندان تاریخی نهفته است! تاریخی از مردان و زنانی که استخوان‌هایشان آجر یک بنا شد. بنایی در سینه‌ی تاریخی سرزمین‌مان، بنایی که وسعت آن در غیاب‌شان ادامه یافت و در جنبش دادخواهی به اوج رسید و مماشات‌گران را در تنگی نگاه‌شان برای پاسخ به آیندگان حبس کرد. این همه مسببش سیاست مماشات کشورهای اروپایی و امریکا با رژیم بود و این رژیم با اتکا به آن این همه جنایت را مرتکب شد و با اتکا بر این سیاست توانست ۲۹ سال این جنایت عظیم و هولناک را که بزرگ‌ترین قتل‌عام و فاجعه بعد از جنگ جهانی دوم است را با توطئه سکوت خود مسکوت گذارد.
ولی اینک هنگام آن است که این سیاست ننگین را کنار بگذارید و غبار از دیدگان خود بر کشید. این رژیم رژیمی برآمده از قتل‌عام است و هنوز هم قاتلان در آن بر مسند قدرت هستند. این حقیقت قابل کتمان نیست که جوشش خون شهیدان پایان‌ناپذیر است و قتل‌عام زندانیان سیاسی همچنان در ماشین سرکوب حاکمیت اسلامی ادامه دارد. (از آن جمله می‌توان اشاره کرد به شهادت آقای محمد ثلاث که در اسفند ۱۳۹۶ با آن سناریوی خود ساخته حاکمیت اسلامی در مورد دراویش تا طبق روال همیشگی توجیهی باشد برای سرکوب شدید دراویش عزیز و یا قتل علیرضا شیرمحمدعلی که در این اواخر به دست عوامل رژیم در زندان به قتل رسید).
آن کس که به سکوت خو کند و در مقابل بی‌عدالتی فریاد نکند و مماشات پیشه کند به آگاهی و اختیار انسان خیانت کرده و این یعنی تباه کردن همان گوهری که در وجود تمامی انسان‌ها است و این نقطه تمایز انسان و تمامی موجودات زنده است. اختفای این جنایت و سکوت در برابر آن و تقویت آمران و عاملان قتل‌عام فرزندان رشید ایران از سوی شماها فاشیسم دینی را در سرکوب و جنگ‌افروزی جری‌تر می‌کند.
در آن سپیده دم نستوه و استوار طناب دار را بوسه زدند و جریانی شدند در رگ تاریخ‌مان. آن نفس‌های گرم زمین بذر این روزها را در خاک دیروز افشاندند و سرود طناب دارشان در هوای گرم زندان، در هوای شکنجه و خفقان‌آور دیباچه تاریخ‌مان شدند.
درود بر آنان که با پیکرهای بی‌سپر به مصاف طناب‌دار ضد بشر رفتند و پر غرور حماسه شکوهمند تابستان ۶۷، پرشکوه‌ترین حماسه تاریخ آزادی مردم ایران را رقم زدند. حقیقت شکوهمندشان در سرنوشت مردم ایران برگ زرین دیگری رقم زد و چشم‌اندازی شد که همچنان در سراسر ایران مردم را به قیام و خیزش و ایستادگی فرا می‌خواند.
مریم اکبری منفرد
بند زنان زندان اوین
مرداد ۱۳۹۸