یکشنبه ۳۰ تیرماه موضوع برنامه : کشتار زندانیان سیاسی سال ۶۷
امروز شما را همراه خودم به تیر ماه سال ۶۷ می برم و به عنوان یکی از بازماندگان آن دوران سیاه و سرکوب و از یک کشتار سازمان یافته برایتان صحبیت کنم .
در ۲۷ تیر سال ۶۷ رئیس جمهوری اسلامی ایران خامنه ای در طی نامه ای به سازمان ملل متحد اطلاع داد که ایران قعطنامه ۵۹۸ را می پذیردو از سیاست ادامه جنگ تا فتح کربلا و سرنگونی صدام دست بر می دارد . برای درستی این خبرهم خمینی اعلام می کنند با قبول قطعنامه و آتش بس موافقم هستیم و جام زهرا آلود قطعنامه را سر می کشیم . این پیام درروز ۲۹ تیرماه اعلام شد.
جنگی که برای آنهای نعمتی شده بود برای سرکوب انقلابیون و آزادیخواهان ، جنگی که بیش از یک میلیون کشته به جای گذاشته بود . نوجوانانی را که به امید رفتن به بهشت کلید در گردنشان اندخته بودند تا گروه گروه به جنگ بروند .
شهر ه های که ازبین رفتندو هنوز بعد از سالهای درست نشدند ، در همین اوضاع حال پذیرفتن قعطنامه بود که مجاهدین تهاجم خودشان را از غرب کشور شروع کردند. تاریخ این حمله روز سه مرداد سال ۶۷ بود.
اما زندانیان سیاسی در چه موقعیتی بودند . با تمامی سرکوبی که رژیم از سال شصت شروع کرده بود ، زندان های مملو از زندانیانهای که همچنان در مقابل حکومت اسلامی مقاومت می کردند و او را قبول نکرده بودند . مقاومت هر روزه در زندانهای بود . زندانیان که دوسال بیشتر حکم نداشتند و آزادی بودند. اما شرایطی که رژیم برای آزادی گذاشته بود را قبول نداشتند سالها زیادی بود که در رندان بودند ، مبارزینی که سالها ی زیادی از زندگی شان علیه رژیم شاه مبارزه کرده بودند در بندهای بودند. بعد از پذیرفتن قطعنامه در یک فاصله کوتاهی
در سر تاسر ایران در زندانهای بسته شد ، به همه خانواده های گفته شد تا اطلاع ثانوی زندانیان ملاقات نخواهند داشت . سکوت مرگباری زندان را فرا گرفت . همه امکانت های ما از جمله هواخوری ، داشتن روزنامه ، تلویزیون قطع شدند. هشت مرداد اعدام مجاهدین شروع شد، از بند ما ۴۰ نفر را بردند که فقط یک نفر نجات پید اکرد. تمامی مجاهدین که در زندان بودند یا آزاده شده بودند دوباره دستگیر کردند و اعدامشان کردند. هیئت مرگ از این زندان به آن زندان می رفتند تا در دادگاههای یک تا دو دقیقه حکم اعدام را صادر کنند .
از شهریور ۶۷ اعدام پسران چپ و کمونیست شروع شد ، اما برای دختران چپ ۵ وعده شلاق در روز تا اینکه مسلمان شوند و نماز بخواند .
با بسته شدن در زندانهای فعالیت خانواده ها هر رور ادامه داشت ، از تحصن گرفته تا اعتراضات روزانه در مقابل زندان ، رجوع به مراکزهای که در مورد زندانیان پاسخ گو بودند. اما بالاخره بعداز سه ماه در های زندان بازشد، آثار بر جا مانده از آن کشتار گورهای دسته جمعی در سر تاسر ایران و ساک های باقی مانده از عزیزانمان و تعدادی هم از خانواده های حتی تکه لباسی از فزرندانشان تحویل نگرفتند. در همین روز ه های که یاد آن انسانها عزیز را گر امی می داریم ، گورها بی نام نشانی در کازون پیدا شد. ما خانواده های و فعالین جنبش دادخواهی هر روزه برای پیدا کردن گورهای بی نام و نشان تلاش کنیم .
برای برگزاری دادگاههای مردمی که بعد از سرنگونی رژیم برگزار می کنیم به آنها به عنوان سند جنایت احتیاج داریم .