در هفته های اخیر نامه ای از عفو بین الملل در مورد محکومیت حکومت اسلامی پخش شد. در همین رابطه من به عنوان یک فعال جنبش دادخواهی ملاحظاتی در مورد آن نامه دارم که لازم دیدم در موردش صحبتی داشته باشم.
در ابتدا بسیار خوشحالم که بعد از سالهای مبازرات خانواده ها بالاخره عفو بین الملل حکومت اسلامی را به دلیل کشتار ۶۷ محکوم کرده است هر چند خیلی دیر بود باید سالها قبل این جنایت محکوم می شد در هر صورت بسیار مثبت هست . اما چرا اصلا در مورد کشتار شصت صحبتی نشد ، چون از ۳۰ خرداد سال شصت بود که رژیم یک سرکوب سازمان دهی شده را آغاز کرد . از همین ماه تیر بود که خاوران تهران تشکیل شد ، بنابراین نمی توانم در مورد شش سال کشتار رژیم صحبت نکنیم . ملاحظه بعدی من این هست ، در مورد مبارزات مادران خاوران بازهم از سال ۶۷ صحبیت می کنند در صورتیکه شکل گیری مادران خاوران از سال ۶۰ بود. جهت اطلاع شما مادر ریاحی عزیز که سه تا از عزیزانش رارژیم اعدام کرد از سال شصت در خاوران بود ، همچنان مادر بهیکش عزیز هم از سال شصت در آنجا حضور داشته و تعدادی از عزیزانش را در ۶۷ اعدام کردند.
نکته بعدی ، در مورد یکی از مادران دادخواه که با شجاعت تمام هر روزه برای آزادی فرزند خودش و همه زندانیان در حال مبارزه و اعتراض هست . فرنگیس مظلوم مادر سهیل عربی عزیز هست ، لحظه به لحظه همه ما را در جریان اتفاقات زندان تهران برزگ قرار می دهید . مادر عزیز واقعا خسته نباشی ، ما همه در کنار تو فرنگیس عزیز هستیم تا صدا دادخواهی ترا به گوش جهانیان برسانیم.
آخرین نکته ای که باید به آن بپردازم ، طبق اخباری رسیده در شش ماه اخیر بیش از ۱۰۰ نفر را رژیم اعدام کرده است . باید در مقابل این جنایت ایستاد چون ما می توانیم اینکار را بکنم نمونه آن هم شهر سنندج هست در یک ماه اخیر سه اعدام را متوقف کردند ، باید در تمامی شهر ها ایران این کار را بکنیم و چوب های دار را بر سر رژیم خراب کنیم . زنده باد انسانیت