سهیل عربی، وبلاگ نویس و زندانی سیاسی محبوس در زندان تهران بزرگ که از ۲۵ خردادماه ۹۸ کماکان در اعتصاب غذاست با انتشار نامه‌ای در مورد اعتصاب غذایش گفته که این حرکت جدید و تحریم است و با اعتصاب کاملا فرق دارد.
او دلایل خود را برشمرده و اضافه‌کرده: «تحریم خرید از فروشگاه های زندان و نخوردن غذای زندان که حدود بیش از ۲۴۰ هزار زندانی در ایران داریم که هر کدام حداقل هر کدام سی هزار تومان پول توی صندوق سازمان زندان ها می ریزند برای خرید کردن که اگر ما بتوانیم این را تحریم کنیم اینها به جای ساخت زندان ها مجبور می شوند، ببینند درد مردم چیست».
رادیو فرهنگ نامه سهیل عربی از زندان تهران بزرگ با عنوان «هم‌ها، غم‌ها، حقوق، تکالیف و توان بشر» که نسخه‌ای از آن برای انتشار به دست کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی رسیده را در زیر منتشر می کند:
هر کسی غم‌هایی، هم هایی دارد.
هم ، مثل هم خون، همسر، همدل، همشهری، هم وطن، همنوع، همبند، هم اندیش و …
یک بشر از هم خون، همسر، همشهری، هم دلانش و از هر چیز و هر کس که دوستشان داشت، دور مانده‌است.
توان بازگشت نزد آنها را ندارد.
هر آینه، او، حتی هم بندی و هم اندیش خود را هم دیگر ندارد.
غم‌هایی دارد، غم هایی!
کلافه و غمگین به دنبال گوشه ای خلوت که اینجا یافت نمی شود که اینجا حتی گوشه ای خلوت، برای گریستن، پیدا نمی شود.
ببار ای بارون، ببار.
از خود می پرسد: تکلیف من چه بوده است؟
چه تکالیفی نسبت به همبندی خود داشته ام؟
صدای او را به مردم آنسوی دیوارها رساندم.
بیش از این در توانم نبود.
اما آنها، بی تفاوت بودند.
در نهایت، جانش را گرفتند.
او نیز، به غلامرضا، ستار و شهرام ها پیوست.
با خود می گوید که او و هم اندیشانش، در این دنیای بی رحم، چه غریبانه، چه تنها، مانده اند.
تا نمیریم، نمی فهمند که پیش از مرگ، زنده بوده ایم و حقوقی داشته ایم.
حقوقی مثل اندیشیدن، اظهار نظر، انتقاد.
تصمیم می گیرد از این پس هرگز به خوراک زندانی که در اثر بی توجهی مسئولانش، یکی از معدود جوانان سالم، پاک، شریف و آینده ساز زادگاهش را به قتل رساند، لب نزند.
و حتی خرید از فروشگاه های زندان‌هایی که مسئولانش قاتلان غلامرضا، علیرضا، شهرام، ستارها بوده اند را تحریم کند.
یا اینبار، صدایش شنیده می شود و پرواز علیرضا، آخرین غم ما خواهد بود و یا به او و یارانش می پیوندد.
هر روز که لب به خوراک نمی‌زند ، سبکتر می شود.
و این حقیقت است که عاشق ، هر چه سبکتر شود، بالاتر می رود.
بالای بالا، بالای ابرها.
از آن بالا، به کره زمین، جهانش، زادگاهش، هم وطن‌ها و تمام همنوعانش می نگرد.
به نقاطی از زمین که مردم آنجا، وقت بیشتری برای مطالعه صرف کرده اند.
دموکراسی، برابری، عدالت، شرف، وجدان.
از خودگذشتگی برایشان، هنوز اهمیت دارد.
سپس به زادگاه، به مردم خود می نگرد.
به تبعیض، زورگویی ها ،خفگان،بی رحمی، هرج و مرج، بی دادگری، بی تفاوتی و افرادی که به مردگان متحرک می مانند.
می خواهد، همان بالا بماند، تا بمیرد.
کنار یارانش، کنار محمد که می خواست، ایستاده بمیرد، زیرا، از نشستن و تحمل ظلم و ذلت بیزار بود.
بیزار بود از جماعت خفته، از خود فروخته ها، جنایتکاران و ماله کشان، خود رفرمیست پنداران، کاسبان حقوق بشر.
پی‌نوشت : باید توجه داشت که این حرکت جدید تحریم است و با اعتصاب کاملا فرق دارد. تحریم خرید از فروشگاه های زندان و نخوردن غذای زندان که حدود بیش از ۲۴۰ هزار زندانی در ایران داریم که هر کدام حداقل هر کدام سی هزار تومان پول توی صندوق سازمان زندان ها می ریزند برای خرید کردن که اگر ما بتوانیم این را تحریم کنیم اینها به جای ساخت زندان ها مجبور می شوند ببینند درد مردم چیست که بیش از ۱۸ میلیون پرونده قضایی داریم و بیش از ۱۰۰۰ زندانی سیاسی داریم که منکر آن هستند و کتمان می کنند که اصلا زندانی سیاسی دارند ، چطور می شود بیشتر از آنکه فضای فرهنگی و فضای آموزشی داشته باشیم زندان داریم و چرا جوانان ما را فقط دارند سرکوب می کنند. تحریم فراتر از اعتصاب است. تحریم می گوید دیگر پول تو صندوق سازمان زندانها نمی ریزیم، سازمان زندان هایی که چندین و چند علیرضا را از ما گرفتند.
سهیل عربی، وبلاگ نویس و زندانی سیاسی محبوس در تیپ ۱ سالن ۹ زندان تهران بزرگ که در حال سپری کردن دوران محکومیت حبس یازده ساله خود در این زندان است، در اعتراض به وضعیت نامناسب زندان تهران بزرگ که شامل “رفتارهای خشونت آمیز از سوی مسئولان زندان”، “گسترش استفاده از انواع موادمخدر دربین زندانیان”، “نامناسب بودن محل نگهداری و بند زندان”، “اعتراف گیری با شوکر و باتوم از زندانیان”، “عدم رعایت اصل تفکیک جرائم”، “عدم وجود امکانات اقامتی و بهداشتی”، “محرومیت از حق درمان” و “وجود ساس و شپش” در این زندان دست به اعتصاب غذای اعتراضی زد.
آقای عربی در حالی دست به اعتصاب غذای اعتراضی زد که “علیرضا شیرمحمدعلی” زندانی سیاسی، شامگاه بیستم خردادماه ۹۸، توسط دو زندانی با جرائم غیر سیاسی با ضربات متعدد چاقو «تیزی» به قتل رسید.
سهیل عربی، پیش‌تر در پی نگارش نامه‌ای تحت عنوان «در حاشیه» که در اواخر فروردین ماه ۹۸ نوشته و طی آن به توصیف شرایط حاکم بر زندانیان محبوس در زندان تهران بزرگ و موارد عدیده نقض حقوق این زندانیان پرداخته بود، به یک مرکز امنیتی منتقل شده و تحت بازجویی و ضرب و جرح قرار گرفت، که بر اثر شدت ضربات وارده، از ناحیه بیضه دچار آسیب دیدگی شده‌بود.
آقای عربی ۱۶ آبان ماه ۱۳۹۲ از سوی ماموران قرارگاه ثارالله سپاه پاسداران بازداشت شده و از آن زمان تا کنون از حق مرخصی محروم بوده‌است.
این زندانی عقیدتی، مدتی بعد از بازداشت در شعبه ۷۶ دادگاه کیفری تهران با اتهام «سب النبی» به اعدام محکوم شد.
پس از اعتراض وکیل سهیل عربی به حکم اعدام صادر شده توسط شعبه ۷۶ دادگاه گیفری تهران و ارجاع آن به شعبۀ ۳۶ دیوان عالی کشور، این شعبه اتهام «افساد فی الارض» را نیز به پرونده اضافه و حکم اعدام این زندانی را تایید کرد. طبق آنچه در متن حکم آمده، سهیل عربی به دلیل «تعدد صفحات فیسبوک» به “افساد فی الارض” نیز محکوم شد، اما در نهایت درخواست اعاده دادرسی از سوی دیوان عالی کشور پذیرفته شد و این بار شعبه ۳۴ دیوان عالی کشور حکم اعدام را لغو و پرونده را برای رسیدگی مجدد به یکی از دادگاه‌های بدوی فرستاد. دادگاه در رسیدگی مجدد اتهام “سب النبی” را حذف کرد و سهیل عربی را به هفت سال و نیم زندان و دو سال تحقیقات مذهبی (برای اثبات پشیمانی) و دو سال ممنوع الخروجی پس از آزادی محکوم کرد.
سهیل عربی علاوه بر حکمی که شعبه ۷۶ دادگاه کیفری تهران برای او به اتهام سب النبی صادر کرد، در اردیبهشت ماه ۱۳۹۳ به اتهام توهین به رییس وقت دانشگاه علامه طباطبایی، آیت‌الله احمد جنتی و غلامعلی حدادعادل از طریق نوشته‌هایش در فیسبوک در شعبه ۱۰ دادگاه ویژۀ کارکنان دولت به ۵۰۰ هزار تومان جریمه نقدی و ۳۰ ضربه شلاق محکوم شد.
او همچنین در شهریورماه ۱۳۹۳ به اتهام “توهین به علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی” و “تبلیغ علیه نظام” در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی ابوالقاسم صلواتی به ۳ سال حبس محکوم شد که این حکم نیز به فاصله کوتاهی در شعبه ۵۴ دادگاه تجدیدنظر تایید شد.
این زندانی سیاسی، در پرونده‌ای که در داخل زندان برای وی مفتوح شد، با اتهامات “توهین به مقدسات” و “تبلیغ علیه نظام” از سوی شعبه ۲۸دادگاه انقلاب به ریاست قاضی مقیسه مجموعا به تحمل ۶ سال حبس تعزیری محکوم شد.
در این پرونده مفتوحه سهیل عربی از بابت اتهام «تبلیغ علیه نظام» به یکسال، از بابت اتهام «توهین به مقدسات» به تحمل ۵ سال حبس تعزیری محکوم شده است.
جلسه دادگاه رسیدگی به اتهامات سهیل عربی در پرونده ای دیگر که در زمان تحمل دوران محکومیت‌اش مفتوح شده بود، روز یکشنبه ۲۰ خرداد ماه ۹۷ در شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی مقیسه برگزار شد.
در این جلسه سهیل عربی به همراه همسر سابق خود با اتهامات “ارتباط با رسانه های بیگانه، توهین به رهبری، توهین به مقدسات و تبلیغ علیه نظام” محاکمه شده بودند و سهیل عربی در روز ۳۱ شهریورماه ۹۷ از سوی شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران با ریاست قاضی احمدزاده، با اتهامات “فعالیت تبلیغی علیه نظام” و “تشویش اذهان عمومی” به سه سال حبس تعزیری، سه سال تبعید به برازجان و پرداخت ۴ میلیون تومان جزای نقدی محکوم شد.