مادر فروغ‌الزمان تاج‌بخش، مادر لطفی، برای ایران تریبونال ستونی بود به بلندای کوه دماوند. او همراه با چندین تن دیکر از مادران خاوران، از همان ابتدای کارزار دادگاه دهه خونین، تکیه گاه و پشتیبانی بودند برای ایران تریبونال و رسیدگی به کشتار زندانیان سیاسی در دهه‌ی شصت و محاکمه جمهوری اسلامی به جرم جنایت علیه بشریت.
مادر فروغ مصمم و با شجاعت وصف ناپذیری دست در دستان دیگر مادران و خانواده‌های حانباختگان، درخت جنبش دادخواهی در ایران را بارور ساختند و در این راه هراسی به‌خود راه ندادند و از هیچ کوششی دریغ نکردند. همه‌ی این سال‌ها سینه به سینه در مقابل قاتلان فرزندانشان ایستادند و زیربار فشار و زورکوئی‌های جمهوری اسلامی و دستگاه سرکوب و اطلاعاتی آن نرفتند و خاوران، این سند بزرگ جنایت جمهوری اسلامی علیه بشریت را حفظ و از آن نگه‌داری کردند. مرگ مادرانی هم‌چون مادر فروغ، ضایعه‌ی جبران ناپذیری برای جنبش دادخواهی در ایران، بویژه در رابطه با کشتار زندانیان سیاسی در دهه شصت است.
خبر درگذشت مادر فروغ، ما امضا کنندگان این بیانیه و اعضا و فعالان ایران تریبونال را عمیقا تحت تاثیر قرار داد. ما مادری را از دست دادیم که همه‌ی این سال‌ها در کنار ما و با ما بود. مادر فروغ پر از شور و مهربانی و شجاعت بود و حمایت او و دیگران مادران از دادگاه دهه‌ی شصت به راستی قوت قلب ما بود.
همه‌ی ما در سال‌های تبعید، نظاره‌گر مرگ عزیزان و مادرانی بودیم که رنج و مبارزه و مقاومت آنان در مقابل زورگویان و ددمنشان زبانزد همه‌گان بوده است.
به منظور ادای احترام به مادر فروغ و هم‌چنین بیاد مادرانی که دیگر در میان ما نیستند، تاح گل زیبا و بزرگی را که بتواند قامت بلند مادر فروغ و سایر مادران درگذشته را به نمایش بگذارد، برای مراسم بزرگداشت مادر در تهران تدارک دیدیم. دریغا که مرتجعین حاکم که چهل سال است بر سرنوشت مردم رنجدیده ایران پنجه افکنده‌اند، هراسناک از تحمع مردم، مانع برگزاری مراسم شدند. دوستان ما در تهران، تاج گل را به ناچار، ابتدا در بهشت زهرا بر مزار مادر فروغ نهادند و سپس آنرا به منزل مادر بردند. عکس‌های زیر در همین ارتباط است.
بابک عماد، مرسده قائدی، احمد موسوی، اردوان زیبرم، پیوند باشکندی، شهره قنبری، شیرین مهربُد، زمان مسعودی، تهمینه گشتاسبی، مادر عصمت وطنددوست، بهرام محسنی، پویا دانشیان، فتان جوکار، کاوه.
٢۶ بهمن ١۳٩٧ برابر با ١۵ فوریه ٢٠١٩