علی‌رضا اعظمی: به وقایع خرداد و دی‌ماه ۸۸ بازگردیم، سالی که پر از بیم و امید و حادثه بود.
خردادماه ۸۸ در اعتراض به نتایج انتخابات، دستبندهای سبز مردم از “پل کالج” تهران تا “کهریزک” به سرخی خون بدل شد، و این اعتراضات به سرعت تمام ایران را در بر گرفت.
در همان روزهای آغازین، حکومت سرکوبگر با گلوله به استقبال معترضانی چون “ندا آقا سلطان” و حدود ۷۲ جوان دیگر رفت و فاجعه‌ی “کهریزک” به وقوع پیوست.
از آن خرداد به بعد، شعارهای مردم رادیکال و محوریت جنبش، به ضربه زدن به اصل نظام تغییر جهت داد.
تا اینکه به دی‌ماه ۸۸ رسیدیم.
پایه‌ها و پایگاه‌های مذهبی و اجتماعی اصلاح‌طلبان در دی‌ماه ۸۸ فروریخت و سران “جنبش سبز” پس از شعارهای رادیکال معترضان در روز تاسوعا، عقب‌نشینی کردند و خون جوانانی چون “مهدی فرهادی راد،محمدعلی راسخی نیا، شبنم سهرابی، امیرارشد تاجمیر و مصطفی کریم‌بیگی “و… با گلوله‌های حکومت جاری شد و برای بازماندگان چیزی جز احکام سنگین به جا نماند.
از همینجا شکاف اصلی میان دی و خرداد آغاز شد ولی این پایان کار نبود، اصلاح‌طلبان با بهره‌گیری و سو استفاده از ضعف‌های دولت اصولگرایان اینبار با معرفی یک “تدارکات‌چی” دیگر و با کلیدی کذایی در خرداد ۹۲ دوباره با وعده‌هایی چون مذاکرات صلح آمیز و رشد اقتصادی میدان آمدند.
وعده‌ها و امضای قراردادی نمادین به نام “برجام” کافی نبود، زیرا جمهوری اسلامی پس از امضای برجام نیز از مواضع هسته‌ای و دخالت خود در امور کشورهای همسایه کوتاه نیامد و مبالغی هم که در اثر شکستن تحریم‌ها به ایران بازگردانده شد، به سر سفره‌های مردم نرسید.
همزمان با قدرت گرفتن دونالد ترامپ در آمریکا، نمایشِ مثلا صلح‌آمیز برجام نیز کم کم از صحنه‌ی چانه‌زنی‌ها خارج شد و دولت اصلاحات که برجام را از افتخارات خود می‌دانست، دوباره مغلوب سیاست اصلی نظام یعنی دشمنی با غرب و گسترش هلال شیعی شد.
در خرداد ماه سال گذشته، طبق روال انتخابات نمایشی، اصلاح‌طلبان از آخرین سلاح خود یعنی محصورین، وعده‌های دروغین و صدروزه، وارد میدان شده و به ظاهر پیروز شدند.
اما اینبار با فشارهای دوچندان از خارج و کارشکنی در داخل، نقشه‌ها بر آب شد، تحریم‌ها رنگ جدی‌تری به خود گرفت و ارتباطات جمهوری اسلامی با شرکت‌ها و لابی‌های خارجی به بن‌بست می‌خورد.
نارضایتی عمومی از وضعیت معیشتی،وضعیت اسفناک کارگران،بازنشستگان،معلمان و فرهنگیان، زنان و حجاب اجباری،گرانی،خفقان و بحران‌های تولیدی و کشاورزی، به صورت روزافزون ادامه یافت و در نهایت در “دی‌ماه ۹۶” منجر به قیام ستمدیدگان، و شنیدن شعارِ “اصلاح‌طلب اصولگرا/ دیگه تمومه ماجرا” گردید.
دی ماه حادثه‌سازی می‌کند و نقطه‌ی عطفی برای پایان دادن به دیکتاتوریِ دو جناحِ حاکم است، قیامی که از دل مردم ستمدیده و بدون رهبری سازمانی به وقوع پیوست و به مدت یکسال تا همین امروز و تا آزادی، در سراسر ایران ادامه دارد.
«علی‌رضا اعظمی-فعال مدنی-جمعه ۷ دی‌ماه ۹۷»
اشاره: مسوولیت محتوای نوشته‌های ارسالی، بر عهده نویسنده است و رادیو فرهنگ محتوای مطالب ارسال شده را ارزش‌گذاری نمی‌کند.