این هفته پیرامون : در ماه آذر هستیم و به مناسبت سالگرد قتل های خونین زنجیره ای سیاسی ، کانون نویسندگان طی پیامی همگان را برای گرامی داشت محمد مختاری و محمد جعفر پوینده در روز جمعه شانزدهم آذر به امامزاده طاهرکرج فراخواند. امان ماموران انتظامی و امنیتی مانع برگزاری این تجمع شدند . سهراب مختاری، فرزند محمد مختاری، در مصاحبه با یک رادیو فارسی زبان خبر داد که ماموران امنیتی روز جمعه، ۱۶ آذر، از برگزاری مراسم گرامیداشت پدرش و محمدجعفر پوینده، دو قربانی قتل‌های زنجیره‌ای، در امامزاده طاهر کرج جلوگیری کردند.وی گفت که ماموران امنیتی حتی راه‌های رسیدن به گورستان را مسدود کرده بودند و به هیچ کس حتی خانواده قربانیان و اعضای کانون نویسندگان اجازه ورود ندادند و خود کانون هم طی خبرنامه ای یاد آور شد : داخل گورستان و حیابان بیرون آن انباشته از ماموران انتطامی و امنیتی و اتومبیل‌هایشان بود. شماری از آنها مشغول فیلم برداری و عکس گرفتن از اعضای کانون و مردم بودند. امسال ماموران زن نیز این لشکر انتظامی و امنیتی را همراهی می‌کرد. سرانجام این لشکر موفق شد از مراسم یادبود برای دو کشته‌‌ای که قتل‌‌شان به دست ماموران وزارت اطلاعات، رسما پذیرفته شده است جلوگیری کند . ولی این روز ها ازخاطره مردمان ما رو بفراموشی نخواهد رفت . روزهایی را که به پشت سر گذاشتیم همزمان بوده با شصت و پنج امین (۶۵) سال جنبش دانشجویی . شانزده آذرتجلی روزی است که در تاریخ مبارزان مردم کشور ما جای ویژه ای دارد . بزرگذاشت شانزدهم آذر،کابوسی یبرای دیکتاتور ها و آزمونی در دستیابی در آزادیخواهی و برابری است . ۶۵سال از تولد حماسه رزم مشترک دانشجویان مترقی و ازادیخواه کشوربرضد استبداد می گذرد . شانزده آدر سال ۱۳۳۲ نماد پرشور همبستگی دانشجویان آزادیخواه کشور و اعتراض مشترک شان به کودتای ۲۸ مرداد و سفر نماینده سازمان دهنده اصلی این کودتای ننگین یعنی ریچارد نیکسون، معاون رئیس جمهور آمریکا به ایران بود . دانشگاه تهران در روز شانزده آذر به خاک و خون کشیده شد و مهدی شریعت رضوی، احمد قندچی و مصطفی بزرگ‌نیا ، سه دانشجویی بودند که خونشان بر زمین ریخت و آنروز به نمادی در عرصه جنبش دانشجوئی، در عرصه جنبش های دانشجویی بدل شده که هر ساله این روز چه در نظام شاه و چه شیخ ، دانشجویان در جای جای کشور، این روز را گرامی می دارند. امسال نیز در همزمامی با آنچه که در پهنه خیابان های ایران توسط کارگران – معلمان – بازنشستگان – زنان آزادیخواه و گروه بندی های مختلف اجتماعی و مطالباتی معنی پیدا می کند . دانشجویان فریاد میزنند: فرزند کارگرانیم / کنارشان می مانیم . ما فرزندان هفت تپه هستیم / کنارشان می ایستیم . جنبش دانشجوئی نه تنها در اساسی ترین خواست های خود در کنار کارگران، معلمان، پرستاران و دیگر اقشار جامعه قرار می گیرد، بلکه در امکانات مبارزاتی خود نیز یک نیروی پرتوان است. حضور گسترده ۳ میلیون و ۸۰۰ هزار دانشجو که در۲۵۶۹ مرکز دانشگاهی ۳۱ استان کشور پراکنده اند، می تواند در سراسری کردن خواست ها و شعارهای نیروهای کار و زحمت کش جامعه نقش اساسی بازی کند. پیوندهای استوار آنها با خانواده هایشان که عمدتآ از اقشار پائین جامعه هستند و پیوندهایشان با ۱۴ میلیون دانش آموز سراسر کشور که آنان را سرمشق خود می دانند، به این نیرو قدرتی مؤثری برای ایجاد پیوندهای مبارزاتی علیه استبداد، زورگوئی و برای ساختن دنیای بهتر می دهد. آنچه را که ما امروز شاهدش هستیم از روزهای پیش دانشجویان به استقبال این روز رفتند وبا طرح شعارهایی مطالبات خودشان که خواسته آزادی سایر دانشجویان زندانی است را فریاد میزنند . دانشگاه پادگان نیست / ستاره دانشجو ، نشانه افتخارش است .