چهارشنبه ۲ آبان‌ماه ۹۷، ماموران وزارت اطلاعات در تماس تلفنی با شهناز دارابیان همسر علی‌اشرف درویشیان گفته‌اند: “باید مراسم اعلام شده به مناسبت نخستین سالگرد درگذشت درویشیان را لغو کند.”
وزارت اطلاعات دلیل خود برای لغو مراسم را “سوء استفاده‌ی ضد انقلاب از مراسم” اعلام کرده و تاکید کرده “به هیچ وجه نباید مراسم برگزار شود. فقط خانواده و فامیل نزدیک می توانند ساعت ده – یازده صبح جمعه بر سر مزار رفته و فاتحه بخوانند”. در پی این ممانعت تهدیدآمیز خانواده‌ی درویشیان اطلاعیه منتشر کرد و خبر داد که به “اجبار” مراسم لغو شده است.
کانون نویسندگان ایران در این خصوص نوشته است: «روز گذشته، ماموران وزارت اطلاعات به صورت تلفنی از همسر علی‌اشرف درویشیان خواسته‌اند که مراسم اعلام شده به مناسبت نخستین سالگرد درگذشت درویشیان را لغو کند.»
روز پیش از آن همسر و فرزندان علی اشرف درویشیان با انتشار اطلاعیه از برگزاری مراسم سالگرد درویشیان در بهشت سکینه کرج خبر داده بودند.
به گفته‌ی مطلعان بهانه‌ی وزارت اطلاعات برای برهم زدن مراسم “سوء استفاده‌ی ضد انقلاب از مراسم” بوده است. این وزارت تاکید داشته که “به هیچ وجه نباید مراسم برگزار شود. فقط خانواده و فامیل نزدیک می توانند ساعت ده – یازده صبح جمعه بر سر مزار رفته و فاتحه بخوانند”. در پی این ممانعت تهدیدآمیز خانواده‌ی درویشیان اطلاعیه منتشر کرد و خبر داد که به “اجبار” مراسم لغو شده است.
در ابتدای آذر ماه سال گذشته نیز یک نهاد امنیتی مراسم بزرگداشت علی‌اشرف درویشیان را در حالی که چند ساعت به اجرای آن مانده بود ممنوع کرد. این مراسم را کانون نویسنگان ایران برنامه‌ریزی کرده بود. ماموران در تماس با مدیر سالن گفته بودند که نباید سالن را در اختیار کانون قرار دهد.
خاکسپاری پیکر علی‌اشرف درویشیان اما با حضور انبوه جمعیت انجام گرفت. روز دوشنبه هشتم آبان ۱۳۹۶ هزاران نفر در گورستان بهشت سکینه کرج به بدرقه‌ی نویسنده محبوبشان رفتند، عکس‌ها و پوسترهای او را بر سر دست گرفتند و با خواندن شعر و سرود دست جمعی با او وداع کردند. ماموران امنیتی البته بسیار بودند اما هیچ مداخله‌ی آشکاری نکردند.
گفتنی است پیش از دستور لغو مراسم سالگرد علی‌اشرف درویشیان، کانون نویسندگان ایران به مناسبت نخستین سالگرد درگذشت این نویسنده بیانیه‌ای منتشر کرد که متن آن در ادامه آمده است:
“علی‌اشرف درویشیان؛ قلم معترض فرودستان
انسان‌ها پس از مرگ با آنچه از خود به جا گذاشته‌اند در یادها می‌مانند و از این راه به حیات معنوی و اثرگذاری خویش ادامه می‌دهند. از درگذشت علی‌اشرف درویشیان نویسنده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی محبوب و سرشناس و عضو برجسته‌ی کانون نویسندگان ایران یک سال می‌گذرد. چهارم آبان ۱۳۹۶ پس از تحمل ده سال بیماری و عوارض جانکاه سکته‌ی مغزی سرانجام قلبی که برای فرودستان جامعه می‌تپید از حرکت بازماند؛ اما علی‌اشرف درویشیان به پایان نرسید؛ زیرا او همراه میراث ادبی و اجتماعی‌اش حی و حاضر در یادها خواهد ماند: با ده‌ها اثر داستانی و پژوهشی که هستی‌‌‌شان بر واگویی صدای هیچ‌بودگان بنا نهاده شده است.
هرجا و هر وقت کودکی از سرما کبود شود “سه خم خسروی” به یادمان می‌آید.
هر جای جهان کودکی از گرسنگی مزمن کشته شود، “ندارد”؛
آتش جنگ که دنیای فرودستان را منجمد کند، “خانه‌ی کوچک نمدی”؛
دیدن اندوه پدری که جوانش تیرباران شده، “نرگس برای نرگس”؛
هر جا و هر وقت گوری دست جمعی کشف شود، “آنها هنوز جوانند” ؛
صدای اعتراض به حکومت‌های ستمگر و شکنجه‌گر را هر وقت که بشنویم، “سال‌های ابری”؛
ترکه‌ی نازک جان دخترکی اگر در آتش جهل و فقر بسوزد، “هتاو”؛
عشق اگر پاک و شرم‌رو سر زند، “عشق و کاهگل”؛
آرزوی زیبا کردن جهان که سر برآورد، “باغچه‌ی کوچک ما”
و اگر دیدیم در پس همه‌ی تصاویر سیاه و واقعیت‌های چرکین، نبض زندگیِ پاک و عشقِ انسانی می‌تپد، درویشیان را به یاد می‌آوریم.
هر روشنفکر معترض و زندانی سیاسی و عقیدتی او را به یادمان می‌آورد که سال‌ها زندان آریامهری، و تعقیب و تهدید حاکمیت کنونی را متحمل شد. صدای مخالفت با سانسور هر جا که بلند شود او را در خاطرمان زنده می‌سازد، و ندای “آزادی اندیشه و بیان بی هیچ حصر و استثنا” هر جا که طنین‌‌‌‌‌‌‌انداز شود نامش را در ذهنمان بیدار می‌کند. هرگاه نویسنده‌ای از گردن گذاشتن به یوغ قدرت سرباز زند این جمله‌ی او به یادمان می‌آید که: “من بر سر سفره‌‌ی خون نمی‌نشینم”. لیست سیاه حکومت‌ها هر جا که برملا شود نام او را در فهرست مرگ قتل‌های سیاسی زنجیره‌ای به یاد می‌آوریم. کانون نویسندگان ایران در دوره‌ی سوم فعالیتش تداعی‌گر اوست که یکی از چهره‌های برجسته و بنامش بود و خستگی‌ناپذیر برای دوامش تلاش می‌کرد.
او چنان می‌نوشت که دوست داشت و از چیزهایی می‌گفت که دغدغه‌ی واقعی‌اش بود. دنیای ادبی او جهانی ورای زندگی‌اش نبود. خودش را می‌نوشت آنطور که می‌زیست و آنطور می‌زیست که می‌نوشت.
وقتی به شگفتی از شکوفایی کسی سخن می‌گوییم که در خانواده‌ای فقیر زاده شده، در کنار گندابرو کودکی‌اش را گذرانده و در زندگی کوشش‌های جان‌فرسا کرده و چهره‌ای محبوب و سرشناس یافته است، آن هم نه با پیروی از وضع موجود که در مخالفت با آن، درویشیان تداعی می‌شود. نویسنده و روشنفکر آرمان‌گرایی که نه در نیمه‌ی راه متوقف شد و نه هرازگاه میان رویکردها و مدهای اجتماعی و سیاسی گوناگون معلق زد، بلکه تا پایان طبیعی خود بر آرمانش ایستاد که چیزی جز سعادت مادی و معنوی انسان نبود.
از این دست یادگاران، تداعی‌گران و نگاه‌دارندگان یاد علی‌اشرف درویشیان بسیار است. زیرا میراث او به مثابه‌‌ی نویسنده و روشنفکر چنان و چندان هست که هر دم او را یادآوری کند.
یادش عزیز است؛ پردوام باد!
کانون نویسندگان ایران
۲ آبان ۱۳۹۷”
علی‌اشرف درویشیان، روز سوم شهریور ۱۳۲۰ در کرمانشاه به دنیا آمد. وی پس از پایان تحصیلات متوسطه به عنوان معلم در روستاهای کردستان به تدریس پرداخت.
علی اشرف درویشیان سپس برای ادامه تحصیل به دانشگاه تهران و همزمان به دانشسرای عالی تهران رفت و فوق لیسانس روانشناسی را از دانشگاه تهران و مشاور تربیتی و راهنمایی را از دانشسرای عالی تهران گرفت.
او به دلیل فعالیت‌های سیاسی از کار اخراج شد و از سال ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ را در زندان به سر برد.
اولین نوشته‌اش به نام «صمد جاودانه می شود»، در سال ۱۳۴۹ در مجله جهان نو و بعد به صورت کتاب به چاپ رسید.
آقای درویشیان حدود ۳۰ عنوان کتاب چاپ شده دارد که فرهنگ ۱۹ جلدی «افسانه های مردم ایران» (با همکاری رضا خندان مهابادی) از یکی از مهمترین آثارش محسوب می‌شود.
از دیگر آثارش می توان به مجموعه ۱۰ جلدی «داستان های محبوب من» و ۲۸ عنوان کتاب دیگر اشاره کرد.
به نوشته ایسنا، «بیستون، آبشوران، فصل نان، همراه آهنگ‌های بابام، گل طلا و کلاش قرمز، ابر سیاه هزارچشم، روزنامه دیواری مدرسه ما، رنگینه، کی برمی‌گردی داداش جان و آتش در کتابخانه بچه‌ها» از دیگر آثار این نویسنده مشهور ایرانی بوده‌اند.
همچنین می توان به کتاب های دیگر علی اشرف درویشیان مانند «سی‌ودو سال مقاومت در زندان‌های شاه و افسانه‌ها و متل‌های کردی، سال‌های ابری (۲ جلد)، واژه‌نامه گویش کرمانشاهی، از این ولایت، خاطرات صفر خان (صفر قهرمانیان) و دانه و پیمانه» (با همکاری رضا خندان مهابادی) اشاره کرد.
داستان‌های کوتاه او به زبان‌های انگلیسی، آلمانی، فرانسوی، ترکی، عربی، کردی، ارمنی، نروژی و فنلاندی ترجمه شده است.
کتاب‌های علی اشرف درویشیان در قبل و بعد از انقلاب با سانسور مواجه بوده است.
او یکی از قدیمی‌ترین اعضای کانون نویسندگان ایران بود.
این نویسنده ایرانی درسال ۲۰۰۶ جایزه «هلمن همت» سازمان دیده بان حقوق بشر را دریافت کرد.
این جایزه به نویسندگانی تعلق می گیرد که در رژیم‌های مختلف، آثارشان سانسور و خود مورد سرکوب واقع شده اند.
منابع: فیس بوک کانون نویسندگان ایران و رادیو فردا