با گذشت شش روز از تحصن دراویش در زندان تهران بزرگ و تجمع خانواده‌ها مقابل زندان قرچک، مسئولین زندان قرچک از دادن هرگونه اطلاعاتی در مورد وضعیت زنان درویش محبوس در این زندان به خانواده ها امتناع می کنند.
به گزارش کانال تلگرامی مجذوبان نور نزدیک به دراویش گنابادی، از ساعات اولیه صبح امروز گارد امنیتی و نیروهای پلیس در اطراف زندان قرچک و محوطه ورودی آن مستقر شده‌اند و در حالت آماده‌باش کامل به سر می‌برند.
محمدی، رئیس زندان قرچک همچنین از پاسخ‌گویی به خانواده‌های زنان درویش زندانی سر باز زده است.
وب‌سایت مجذوبان نور پیش از این خبر داده بود که ده زن درویش زندانی در زندان قرچک، در اعتراض به «ضرب و جرح» و «خشونت سازمان‌یافته» به دست گارد این زندان، از روز جمعه، ۲۵ خرداد، اعتصاب غذا کرده‌اند.
هفته گذشته گزارش‌هایی از حمله گارد زندان به زنان درویش زندانی در زندان قرچک در روز چهارشنبه، ۲۳ خرداد، منتشر شد.
پیشتر گزارش شده بود، مسئولان زندان برخی از زندانیان بند عمومی را علیه زنان درویش زندانی “تحریک” کرده‌اند تا بین آنان درگیری به وجود بیاید.
پس از این تنش گارد ویژه زندان “با باتوم و شوکر زنان درویش را مورد ضرب وشتم شدید” قرار داده و آنها را به صورت انفرادی به بندهای مختلف منتقل کرده‌اند.
صدیقه خلیلی، مادر سپیده مرادی، در گفت‌وگو با سایت “مجذوبان نور” گفته است که دخترش به حدی در زندان مورد ضرب و شتم قرار گرفته که نمی‌تواند راه برود.
در روز ۳۰ بهمن ماه دست کم ۶۰ زن از جامعه تحت تبعیض دراویش گنابادی به خاطر شرکت در تظاهراتی که پس از استفاده نیروهای امنیتی از ضرب و شتم، اسلحه گرم، ماشین‌های آب‌پاش و گاز اشک‌آور به خشونت کشانده شد، بازداشت شدند.
این زنان بعد از دستگیری به بازداشتگاه وزرا منتقل شدند و گفته‌اند که در آنجا مورد بازجویی‌های رعب‌آور، فحاشی با صدای بلند و بازرسی‌های بدنی تعرض‌آمیز توسط ماموران زن قرار گرفتند.
۱۰ نفر از این زنان به بخش قرنطیه زندان شهر ری (قرچک) در نزدیکی تهران منتقل شدند و مابقی آزاد شدند. اسامی کسانی که به شهری ری منتقل شدند عبارتند از: شکوفه یدالهی، سپیده مرادی، مریم فریسانی، نازیلا نوری، سیما انتصاری، شیما انتصاری، شهناز کیانی، مریم باراکوهی، الهام احمدی و آویشا جلال‌الدین. بعد از چند روز، یک زن دیگر از دراویش گنابادی با نام صدیقه صفابخت، که ظاهرا پیشتر در زندان اوین نگهداری می‌شد، نیز به زندان شهری ری منتقل شد.
عفو بین الملل نیز ضمن ابراز نگرانی نسبت به وضعیت زنان دراویش، از جمهوری اسلامی ایران خواسته بود آنها را بی‌قید و شرط آزاد کند.
زندان شهر ری سابقا یک مرغداری بوده و در آنجا صدها زن محکوم به جرایم خشن، در شرایطی اسفناک که با قواعد حداقلی استاندارد رفتار با زندانیان شدیدا فاصله دارد، نگهداری می‌شوند. شکایت رایج شامل زمین‌های آلوده به لکه‌های ادرار، عدم وجود سیستم تهویه، کثیف و کم بودن تعداد سرویس‌های بهداشتی، شیوع بیماری‌های مسری، غذاهای با کیفیت پایین و گاه مملو از سنگریزه و آب شور است.
فشارها به دراویش در نظام جمهوری اسلامی عمدتا از شهر قم آغاز شد. قم مذهبی‌ترین شهر ایران است و با توجه به نزاع تاریخی صوفیه و اهل شریعت، فشار بر دراویش در این شهر سابقه طولانی دارد و به سال‌های قبل از انقلاب می‌رسد؛ اما در سال‌های اول دهه هشتاد خورشیدی با انتشار شماری از کتاب‌های ضدصوفی در قم که این سلسله را به ضدشیعی بودن متهم می‌کردند، رفته رفته جو سنگین‌تری علیه آنها شکل گرفت. تنش در مناسبات حکومت با دراویش نعمت‌اللهی با تخریب برخی از مکان‌های مذهبی‌شان و مخالفت حکومت با گردهمایی آنها به خصوص در قم وارد مرحله ای شد که یک دهه بعد در تهران به درگیری فیزیکی و خونریزی انجامید.
در سال‌های گذشته اخبار و گزارش‌های پرشماری از احضار، تهدید، بازداشت و در نهایت محاکمه و صدور احکام سنگین برای دراویش – به ویژه دراویش سلسله گنابادی- منتشر شده است.