هفته گذشته روزهای تاریخی را در پیش داشتیم روز جهانی کودک، روز جهانی علیه خشونت بر زنان، ١۶ آذر یاد بودی از شجاعت جوانانی که با خون خود این روز را رنگین کردند.
بر خلاف همه سالهای گذشته امسال درروزجهانی منع خشونت علیه زنان وروز جهانی کودک و روزجهانی علیه سانسور و ١۶ آذر نه در زندان بودم و نه در شهر بزرگ تهران . امسال به همراه تعدادی از فعالین حقوق کودک و انسانهای شریفی که در سرما و در سخترین شرایط در کنار مردم اسیب دیده کرمانشاه وسرپل ذهاب با آنها این سختی را تجربه کردیم در کنارشان بودیم و به این مردم رنجدیده نشان دادیم اگر دولت و حکومت بیخیال است، اگر حکومت مسبب ویرانی و بدبختی است که دچارش شده اند اما تنها نیستند، انسانهای هستند به نمایندگی از اکثریت مردم ایران به نمایندگی از نود و نه درصدیهای جامعه که همین سختی مردم زلزله زده را بصورت دیگر تحمل می کنند در کنارشان ایستاده ایم و کمک های که این مردم رنجدیده در سراسر ایران برایشان تهیه کرده اند بدستان شان رسانده ایم.
ما در روز جهانی خشونت بر علیه زن کنار زنانی بودیم که زیر خسونت زور و جبری که حکومت و صاحبان قدرت و پول به آنها تحمیل کرده اند کنار زنانی بودیم که زیر آوار خرابه های خانه هایشان بچه دار شده اند در روز خشونت علیه زنان و روز کودک همبازی با کودکانی شدیم که زندگیشان را در شادی و بازی که ما برایشان آفریده بودیم زیر آوارهای خانه ها و بی پدری و مادری تجربه کردند
میدانم امروز در دنیا زنان زیر فشار و اجحاف و زورگوی ها وبا تهدیدهای جدیدی روبرو هستند این در صورتی است که با پیشرفتهای علمی و تکنیکی مشارکت سیاسی و اجتماعێ و اقتصادی و فرهنگی تحرکات پرشتابی در حال رخ دادن است اما در ایران این زور گوی و خشونت نهادینه شده است.زورگوی به زنان قانون است ولی در مقابل این قانون زنان شجاع ایران با مشتهای گره کرده با صدای رسا به این سیستم و به این قوانین دست رد زده اند و وادار به عقب نشینی کرده اند.
کودکان رنجدیده که من بخشی زیادی از زندگیم را وقف اعتراض به وضع آنها کرده ام در شرایط به مراتب بدتری قرار دارند. کودک در ایران همانند زنان آدم حساب نمی شود اگر امروز صدای هست که حق خواهی میکنند برای نجات آنها، قانون و دولت و دستگاههای سرکوبگر با تمام توان میخواهند این صدا را هم خفه کنند. مگر من سالها به همین دلیل زندان نبودم! ما اینجا هم “ما زیر بار ستم نمیکنیم زندگی” شعار هر روزه مان است ما امروز در هر کوچه و خیابان و خانه از نوع من ،از نوع فعالین کودک و کارگری و زنان سر بر افراشته اند و این افتخار ماست که دیگر تنها نیستیم اینبار چه کسی را زندانی میکنند چه کسی را تهیدید میکنند باید تمام این مملکت را زندان ببرند و نود و نه در صد این جامعه را به سکوت وادار کنند که این خیالی خام است این محال است ما دیگر سکوت نخواهیم کرد.
مردم ایران از سرکوبهای خونین سر بر افراشته اند دیگر زیر جبر حاکمیت اسلام سیاسی به تقسیم بندی جنسیتی و آپارتاید جنسی تمکین نمی کنند امروز در هر کوچ و برزنی صدای رسای زنان شجاع، جوانان شجاع را میشنویم که به خرافه پرستی و تحقیر و بی حرمتی به زنان اعتراض میکنند و این هم افتخار ماست.
دیروز و امروز ویدیو و عکسهای دانشجویان معترض را نگاه میکردم اشک شادی در چشمانم شوق میزد اینهم افتخار ماست میبینید امروز بهنام ابراهیم زاده و جمعفر عظێم زاده و محمود صالحی و احسانی رادها و معلمان در بند عبدی ها وعمرانی ها واتناها تنها نیستند ما همه باهم هستیم و با افتخار میگوییم زیر ستم نمی کنیم زندگی!
در آخر میخواهم یاد کنم از زنان شجاعێ که بدست جلادان تا میدان مرگ از حق خود و حقانیت انسانیشان دفاع کردند.
زنده باد روزهای بیاد ماندنی! زنده باد زنان و جوانان و مردانی که این روزهای سخت را برای امروز فراهم کردند!
بهنام ابراهیم زاده وبلا گ نویس وفعال کارگری وکودک عضو کمیته پیگیری وجمعیت دفاع از کودکان کاروکودکان .
سرپل ذهاب اذرماه ۹۶