جبار عسکرزاده، مشهور به”جبار باغچه بان”شاعر،قصه‌نویس، ناشر کتاب کودک، پایه‌گذار روش آموزش ناشنوایان و بنیان‌گذار پیش‌دبستانی در ایران، در سال ۱۲۶۴ خورشیدی-ایروان، چشم به جهان گشود. پدرش در اصل تبریزی بود. در پانزده‌سالگی به‌اجبار تا مدتی مجبور به ترک تحصیل شد و مدتی به قنادی روی آورد.در ۱۲۸۴به دلیل اختلافات مذهبی زندانی شد و پس از آزادی از زندان، ازآنجاکه آموزش زنان را واجب می‌دید، پنهانی به تدریس دختران پرداخت. سپس به قصه‌نویسی روی آورد و نخستین کتابش را به”تُرکی”چاپ کرد و هم‌زمان با چند نشریه نیز همکاری داشت. با آغاز جنگ جهانی، نخست به ترکیه و پس‌ازآن به ایروان رفت و نخستین مدرسه‌اش را تأسیس کرد؛ اما مَجالی برای شکوفایی‌اش نیافت. در ۱۲۹۸به همراه همسرش به ایران آمد و به تبریز رفت و به تدریس در دبستان مشغول شد و ضمن آن به نوشتن کتاب‌های آموزشی برای کودکان و الفبای آسان برای بزرگ‌سالان پرداخت. مدتی بعد به پیشنهاد وزیر فرهنگ کودکستانی به نام”باغچه اطفال”در تبریز تأسیس کرد و فامیل خود را به باغچه بان تغییر داد. در ۱۳۰۵به فکر آموزش کودکان ناشنوا افتاد و روشی برای آن ابداع نمود و به جِد در این راه کوشید. سپس به شیراز رفت و در آنجا کودکستانی تأسیس کرد. در ۱۳۱۱به تهران آمد و در ۱۳۱۲ با چاپ آگهی در روزنامه اطلاعات، نخستین کلاس آموزش ناشنوایان را تنها با یک شاگرد بنیان نهاد و تمام کوشش خود را درراه آموزش ناشنوایان به کاربرد؛ چنانکه در ۱۳۳۲ کلاس آموزشِ آموزگار، برای ناشنوایان تشکیل داد…آموزشگاهی که او با کوشش خستگی‌ناپذیر خود تأسیس کرد تا جایی پیش رفت که ناشنوایان تعلیم‌دیده به مراکز آموزش عالی راه یافتند. باغچه بان را عموماً پایه‌گذار دوره‌ی نُوین” ادبیات کودکان و نوجوانان”در ایران می‌دانند. وی سرانجام در چهارم آذرماه ۱۳۴۵و در تهران، چشم از جهان فروبست. باغچه بان چند کتاب شعر و نمایشنامه به ترکی و فارسی برای کودکان، و نیز ترجمه‌ای زیبا از رباعیات خیام به ترکی دارد. او همچنین دیوان شعری با عنوان رباعیات باغچه بان در ۱۳۳۷به چاپ رساند.
یادش گرامی باد