سید کریم امیری فیروزکوهی متخلص به”امیر”شاعر،ادیب و آهنگسازمعاصر در سال ۱۲۸۸ه.ش در روستای”فرخ آباد”فیروزکوه به دنیا آمد.در سن ۷سالگی پدرش را از دست داد و به همراه خانواده به تهران رفت و منطق،ادب،فلسفه،شعر،موسیقی و…را آموخت. تحصیلات متوسطه را در”کالج آمریکایی”گذراند و در خارج از مدرسه به تعلیم”ادبیات عربی”همت گماشت.
استاد امیری از همان جوانی مریض بود و بنا بر بیت خود به پیری زودرس گرفتار شد(براساس این بیت از ایشان:در جوانی پیر و در پیری جوان بودم “امیر” آسمان و اوراق هستی کرد پیش و پس مرا)
در اشعار استاد امیری به وضوح می توان گلایه از روزگار ،غم،درد و پیری را مشاهده نمود که البته اشعار او بیشتر در دوران پیری سروده شده اند اما اشعار دوران جوانی او نیز سرشار از غم و اندوه است.
استاد امیری فیروزکوهی در انجمن های ادبی ایران شناخته شده بود و با بسیاری از شاعران مراوده داشت،مخصوصآ پس از مرگ” رهی معیری”،استاد امیری ترکیب بند طولانی ای را در سوگ “رهی معیری” سرود که سرشار از احساس و زیبایی است که به حق می توان آن را از زیباترین ترکیب بند ها به حساب آورد.
استاد امیری فیروزکوهی از پیروان سرسخت سبک و مکتب صائب بود به طوری که بر دیوان صائب(که خود آن را به چاپ رساند) مقدمه ای بسیار طولانی نوشت و از به کار بردن صفت” هندی”برای این سبک پرهیز می نمود و سبک صائب را سبک”اصفهانی”می نامید.
استاد امیری فیروزکوهی سرانجام در سال ۱۳۶۳ه.ش در تهران درگذشت.
سیدکریم امیری فیروزکوهی ، در سن هفتادوپنج سالگی در نوزدهم مهر سال ١٣۶٣ در تهران درگذشت ودر حضرت عبدالعظیم به خاک سپرده شد.)