متن سخنرانی”خاطره معینى” در چهارمین برنامه عدالت ٨٨ در تورونتو – ٢٠١٧
سخنم را با یاد و خاطره تمامی جانباختگان راه آزادی، دمکراسی و عدالت اجتماعی در میهنم بویژه جانباختگان تابستان ۶٧ آغاز میکنم. جان های شیفته ای که جز عشق به مردم میهن شان و جز وفاداری به کرامت و حرمت انسانها، چیزی در پرونده روشن و زیبایی زندگی کوتاه اما پربار خود نداشتند . در اینجا من بعنوان یک از اعضای خانواده های جانباختگان دهه شصت بویژه تابستان ۶٧ از پارلمان کشور کانادا بخاطر محکوم کردن فاجعه ملی کشتار زندانیان سیاسی در تابستان ۶٧ و اعلام روز اول سپتامبر (١٠ شهریور) بعنوان “روز همبستگی با زندانیان سیاسی ایران” تشکر ویژه دارم و آن را بارقه امید و مایه دلگرمی برای تمامی خانواده های دادخواه میهنم میدانم و همچنین ممنون از تلاشهای فعالان کمپین “کارزار قتل عام٨٨” بخاطر کوشش در شناسایی و افشای این جنایت و باز شناساندن آن به جوامع بین المللی و بویژه کشور کانادا هستم . از نمایندگان مجلس کانادا، جان بیرد، وزیر امور خارجه و جیسون کنی وزیر مهاجرت و امور شهروندی کانادا برای ارسال پیام و نامه همدردی با خانواده‌های قربانیان اعدام‌شدگان سال ۱۳۶۷ در ایران ممنونم . همچنین از انتخاب روز ١٠ شهریور که بطور سمبلیک برای حضور خانواده ها در گلزار خاوران و پاسداشت یاد و خاطره جانباختگان فاجعه ملی تابستان ۶٧ ، نام گذاری شده بود، کمال تشکر و قدردانی خود را إبراز میدارم .
> در اینجا جا دارد از مادران خاوران که از جانشان برای روشنگری و افشای این جنایت در تیره ترین سالهای تاریخ میهنمان شمعی ساختنند و نهال دادخواهی را در دل خاک خونین خاوران کاشتندو در زیر سخترین فشارها، زیر مشت و لگد مأموران حکومتی از آرمان، نام و خاطرات عزیزانشان، دفاع کردند، راز مرگ عزیزان را باز گفتن و رودی را جاری کردند که هنوز بعد از گذشت ٢٩ سال از آن جنایت و نسل کشی ، جنبش دادخواهی میهنمان را آبیاری و زنده نگه داشته است، یاد کنیم.
اما براستی مگر میشود از جنایت جمهوری اسلامی در چهل سال گذشته سخن گفت اما از مقاومت و پایداری خانواده هایشان از درد و رنج و بغض فرو خورده آنان، حرف نزد، مگر میشود از اعدام و پر پر شدن اندیشه انسانی حرف زد و از چشمان همیشه منتظر مادر، پدر، همسر و فرزند، سخن نگفت. امروز ما درد و رنج چند خانواده را که عزیزانشان فقط به جرم دگر اندیشی توسط جمهوری انسان کش أسلامی به جوخه اعدام سپرده شدند، را شنیدیم. اما آیا فقط از درد و رنج سخن گفتن کافیست؟ آیا بر پایی مراسم آنهم فقط در سالگردها، میتواند جوابگویی خواسته های بحق خانواده ها و رساندن آن بگوش جوامع و یا حتی نیمی از مردم بی خبر میهن خودمان باشد ؟ درد مشترک، کار و همت مشترک میطلبد . هم اکنون و بعد از ٢٩ سال از گذشت قتل عام زندانیان سیاسی در سال ۶٧، دستاورد واقعی و خارج از چهارچوب مراسم های درون گروهی و گزینشی ، چه بوده ؟ چندین نهاد و سازمان فعالانه در عرصه بین المللی خواسته و یا توانسته اند این جنایت را افشا و شناسایی کنند ، چند ارگان , سازمان و یا حتی چند تن توانسته اند توجه دولتها و احزاب عدالتجو و صلح طلب دنیا را به این جنایت علیه بشریت ، جلب کنند؟ براستی دستاورد جنبش دادخواهی را اگر مورد بررسی قرار دهیم چند درصد از سازمان ها و گروه های سیاسی که اعضای فعال و مفید خود را در این کشتار از دست داده ، توانسته و یا خواسته اند در باز شدن این پرونده با مجامع حقوق بشری دنیا همکاری داشته باشند و یا حتی در شناسایی نام و زندگینامه این عزیزان ، فعال باشند ، براستی عملکردشان در این رابطه چه بوده ؟ چند نفر از خود ما و از اعضای خانواده های جانباختگان بدون توجه به اندیشه و نظر برگزار کنندگان و توجه به بحث و مسایل مطرح شده در مراسمها در این مراسم ها شرکت میکنیم و یا اگر از ما درخواست کمک میشود، همکار و همراه میشویم . چند نفر حاضر به همکاری برای پخش اخبار مربوط به اقدامات خانواده ها و نامه و تقاضا نامه های آنان در سطح جامعه و یا انعکاس آن در خارج از کشور و رساندن آنهأ به گوش دولتها و مجامع حقوق بشری کشورهای محل سکونت خود بوده ایم؟ چند نفر از شما حاضرین در این مراسم از این موضوع که خانواده‌های پنجاه نفر از جان باختگان دهه‌ی شصت در تهران و شهرستان‌ها در تداوم تلاش‌هائی که برای دادخواهی در ایران انجام می‌دهند، چند ماه پیش دادخواستی را به گزارشگر ویژه سازمان ملل برای وضعیت حقوق بشر در ایران سپرده‌اند و رونوشتی از این دادخواست به همراه امضاکنندگان آن و دیگر سندهائی که همراه نامه به خانم عاصمه جهانگیر و دیگر نهادهای بین‌المللی حقوق بشری فرستاده شده است، اطلاع دارید و یا از این دادخواست اعلام حمایت و همکاری کرده اید؟ حال خوشبختانه در پاسخ به همین نامه و تلاش کوشندگان در انعکاس آن، گزارشگر ویژه سازمان ملل در مورد وضعیت حقوق بشر ایران به جمهوری اسلامی ایران توصیه جدی کرد که یک تحقیق مستقل و همه‌جانبه درباره کشتار ۶۷ انجام دهد و خانم عاصمه جهانگیر در تازه‌ترین گزارش خود و پیرو همین نامه می نویسد: “خانواده های قربانیان باید از حق دانستن حقیقت درباره این واقعه و سرنوشت عزیزانشان، بدون ترس از تلافی‌جویی دولتی برخوردار شوند. آنها حق برخورداری از اقدامات ترمیمی از جمله انجام یک تحقیق موثر درباره حقایق و افشای عمومی آنها و همچنین حق جبران خسارت را دارند.
باز این پرسش را با شما عزیزانم در میان میگذارم آیا قتل عام نزدیک به ۵٠٠٠ هزار زندانی دست بسته و در سلول های در بسته که تقریبا همگی در حال گذراندن حکم های ناعادلانه دادگاهای همان رژیم بودند، میتواند موضوع ساده و در حد برگزاری مراسم های محفلی باشد ، آیا کمک به تسریع پروسه دادخواهی پرونده نزدیک به ۵٠٠٠ زندانی که با حداکثر سرعت ممکن ودر یک دادگاه سه دقیقه ای محاکمه میشوند و در عرض کمتر از ٣ روز به شنیع ترین شکل ممکن اعدام و شبانه در گورهای جمعی مدفون میگردندنباید موضوع اصلی و الویت اولیه فعالان و کنشگران حقوق بشر و فعالان سیاسی ، مدنی جامعه ما باشد ؟ دوستان عزیز درد و رنج آنروزهای خود را با شما که دل در گرو آزادی و عدالت در میهنمان دارید، در میان گذاشتیم، از زبان من و دیگر اعضای خانواده جانباختگان ، رنج آن روزها گفته شد ، مادران ، پدران و تک تک اعضای خانواده های ما زیر بار فشار این جنایت خاموش و دردناک ،کمر خم کرد و داغ بر دل نهادیم و زندگی روزمره ما دستخوش دگرگونی و تلخی گشته و هنوز بعد از گذشت اینهمه سال ، قلبی خون چکان و چشمانی اشکبار به یاد عزیزترین هایمان داریم اما اینبأر نمی خواهم از رنج خود و خانواده هایمان بگویم، هر چند که یک از هزاران آن باز گو نشده ، اینبار خواهان کمک و تقاضای همکاری برای طی کردن راه سخت و دشوار دادخواهی و شناسایی آمران و عاملین این جنایت را داریم . ما که صدایمان سالها در گلو خفه شده بود با تمام فشارها و سختی هایش آنرا به فریاد تبدیل کردیم و خواستیم که هر آنکس دل در گرو عشق به آزادی دارد با ما همراه شود . خواستیم ما را یاری دهید تا فریاد دادخواهی و طرح خواسته های هایمان را به گوش جوامع بین المللی و دنیا برسانیم و از چهارچوب تنگ سازمانی و گروهی خارج و آنرا بعنوان جنایت علیه بشریت عمومی و فراگیر کنیم، اما دریغا هر سال این عرصه تنگتر و تنگتر میشود و مراسم ها محفلی تر و محدود تر و جمهوری اسلامی هم هر سال مسئله ای جدیدی به آن میافزاید و با تحریک کسانی که خود را جزوی از اپوزیسیون میدانند ، سئوال اینکه “چرا باید فقط به این قسمت از جنایات رژیم پرداخت “را طرح میکنند . یعنی درست زمانی که بعد از اینهمه سال جنبش دادخواهی به همت کوشندگان واقعی به نتایجی چون محکوم کردن قتل عام تابستان ۶٧ از طرف دولت کانادا و یا دستور بررسی این جنایت از طرف نماینده ویژه سازمان ملل، دست میابند . سدی و انحرافی جدید و نو پرداخته و آراسته میشودو این را من بحساب کم کاری تمامی فعالین حقوق بشر و دادخواهی میدانم که به اندازه کافی روی ویژگی های این نسل کشی و این قتل عام تاریخی کار نکرده و ابعاد آن باز و شناسایی نشده و این روزنه برای کسانی ایجاد میشود که در طول تاریخ مبارزات و جنبش دادخواهی میهنمان همواره سد و دیوارایجاد کرده و میکنند . دقیقا در زمانی که باید حلقه همکاری و همگامی ما تنگتر و محکم تر شود باز صدای ناساز کسانی به گوش میرسد که فقط فعالیت و حیطه کار و فعالیت شان از صفحه کلید کامپیوتر هایشان فرا نمی رود و و گاها با نام مستعار و تنها زمانی حرکتی و فعالیتی و یا کوشش دیگران ، به نتیجه میرسد، زبان به انتقاد و افترا باز میکنند که اینها دردیست روی همه دردها.
بهرحال بعنوان جعمبندی صحبتم، اصرار بر خارج کردن جنبش دادخواهی از حوزه و محدوده سیاسی و تنگ سازمانی و تبدیل آن به کارزاری بین المللی و تاثیر گذار دارم و پیشنهاد میکنم تمامی کسانی که در این عرصه تلاش، تحقیق و کار سیتماتیک و آکادمیک انجام داده اند، ما را از تجارب و اندیشه های سازنده و ثمر بخششان بهره مند کنند. تقاضا دارم کسانی که توانایی کار در این عرصه را دارند، پیشنهاد تجارب و نظرات خود را باز پخش و نشر کنند تا همه بتوانند از آن بهره مند شوند. من بعنوان مثال از تمامی عزیزان که صدای مرا میشنوند خواهش دارم اگر عضو هر سازمان و یا حزب خارجی هستند، با ارسال نامه ، چاپ بروشور و انعکاس اخبار مربوط به خانواده ها و خواسته های آنان در جهت افشا و جلب همکاری و همیاری دولتهابرای محکوم کردن این جنایت و فشار به جمهوری اسلامی برای روشن شدن زوایای تاریک این فاجعه ملی ، بکوشند. از تجارب دوستانی که در این راه موافق بوده اند فارغ از تفکر و نظر شخصی شان، کمک بگیریم از جدا سازی و تفرقه در صفوف خود جلوگیری و افرادی که دانسته یا نادانسته به این امر دامن میزنن و باعث هدر رفتن انرژی و توان ما میشوند ، حذّر کنیم. جنبش دادخواهی اگر در همین راه سخت و دشوار خود تا به اینجا دوام آورده نه بخاطر کین خواهی و پراکندن تخم نفرت و خشم در جامعه بوده ، بلکه بخاطر داشتن ظرفیت و پتانسیل بالای صلح جویی و عدالت خواهییش توانسته بماند و تکثیر شود. تلاش مستمر و هدفمند کنشگران این راه در جهت جلوگیری از تکرار دوباره جنایاتی از این دست ، دغدغه اصلی و راز پایداری جنبش دادخواهی است . هدف تلاش برای عدم فراموشی برای عدم تکرار آن است.
بسیاری از دوستان عزیزمان هستند که از مبارزه و خصوصیات اخلاقی جانباختگان تجلیل و ستایش میکنند ولی در عمل ذره ای به اندیشه پاک و انسانی آن انسانهای شریف اهمیت نداده و بر طبل نفرت و حتی فراتر صدور احکام غیر انسانی مانند بر پایی دار اعدام ، مبادرات میورزند. نمیتوان از شرف و کرامت انسانی این مبارزان سخن بمیان آورد، اما برای دادخواهی ، پرچم خون خواهی و چشم در برابر چشم و خون در برابر خون أسلامی و دینی را علم کرد. وَیَا به بحث های منحرف کننده و وقت گیر که گاها برای فرار از کار و فعالیت و خود توجیح بی عملی نیز میتواند باشد مانند بحث بخشش و عدم بخشش پرداخت که زمان طولانی را بخود اختصاص داد و در نهایت برای خود من هم معلوم نشد چطور و چگونه میشود روی بخشش تصمیم گرفت، زمانی که هنوز دادگاهی صالح در این مورد قضاوت نکرده و هنوز حتی هیچ مجرم و مجرمانی شناسایی و یا طلب بخشش نکرده اند، حال روی اینکه ببخشیم و یا نبخشیم در صورتی که صورت مسئله مبهم و نامشخص و معلوم نیست که چه چیزی را باید بخشید و چه چیزی قابل بخشش است، باید کلی قلم زده شود و انرژی و وقت گرفته شود! .
> بنظر م تا زمانی که به کشتار زندانیان سیاسی در تابستان ۶٧ بعنوان یک فاجعه ملی و یک نسل کشی نگاه نکنیم و پرداختن به افشای حقیقت و ابعاد مختلف و پنهان آن را از ضرورت های کاری خود و فعالیت خود نگذاریم، وضیعت ما همین خواهد بود که هست و فردای پس از این نیز جمهوری اسلامی احتمالا از ما به مجامع بین الملی شکایت خواهد برد و دوستانی نادان هم که نفهمیده اند که مبارزه در راه آزادی، دمکراسی و عدالت نمی تواند جدا از مخالفت با خشونت و اعدام باشد هم بطور یقین همراه خواهند شد و با خط کش های اندازه گیری حد مرز مبارزه از دید خودشان و تکرار همان تهمت ها و افتراها که فقط نام عوض میشود و نه سیستم منجمد فکریشان، در این راه همراه جمهوری اسلامی بر علیه خانواده ها و اهداف آنان ، خواهند ایستاد و کار کوشندگان جنبش دادخواهی را سختتر و سختتر خواهند کرد .
در شرایطی که هنوز خانواده ها ی ما برای رفتن به گلزار خاوران تهدید، بازداشت، تحقیر و از کار اخراج میشوند، وظیفه هر انسان آزاده و دمکراسی خواه است که با این جنبش در هر حد توان همراه شود تا شاید.در سال آینده و در سی أمین سالگرد جانباختن این جان های شیفته بتوانیم ناظر حمایت تعداد بیشتری از احزاب و دولتها خارجی و در جهت محکوم کردن این جنایت باشیم و دلهای داغدار و دادخواه ، گامی بیش از پیش نزدیکتر به اهدافشان، بیابند .
از این فرصت استفاده میکنم و بسهم خود از تمامی کسانی که صدای درد و رنج ما را در ایران شنیدن و پیام مهر و حمایت خود را از هر طریق ممکن به دست ما رسانده اند ، ممنونم . از نوجوانها و جوانهای که نیم بیشتر آنان در هنگام وقوع این فاجعه ملی ، کودک بوده اند أما در خیابانها کشورمان دادخواه این جنایت شدند و قاتل و عضو هیئت مرگ در زندانها “رئیسی” را افشا کردند ممنون و سپاسگزارم ، بیش باد همت و تلاش تمامی پویندگان و رهروان راه آزادی و دمکراسی در میهنمان.