اگر دولت‌ها در سالهای بعد از جنگ از افزایش واقعی دستمز کارگران حمایت می‌کردند امروز شاهد شکاف ۷۰ درصدی درآمد و هزینه‌های زندگی نبودیم.
به باور یک فعال کارگری کاهش سهم کارگران در قیمت تمام شده تولید نتیجه استمرار سیاست سرکوب مزدی بوده است.
«اشرف بنایی» با بیان این مطب به ایلنا گفت: اگر دولت‌ها در سالهای بعد از جنگ از افزایش واقعی دستمز کارگران حمایت می‌کردند امروز شاهد شکاف ۷۰ درصدی درآمد و هزینه‌های زندگی نبودیم.
عضو شورای اسلامی کار بیمارستان دکتر سپیر افزود: در سالهای پس از جنگ هر قدر که دستمزد کارگران عقب نگهداشته شده است در مقابل سهم سایر عواملی که درست یا نادرست بر تولید تاثیر گذار هستند افزایش یافته است.
وی ادامه داد: اگر در این سال‌ها هزینه‌های زندگی ثابت مانده بود و یا حداقل آهنگ رشد کندی داشت وضعیت کارگران قابل مدارا بود اما افزایش هزینه‌های زندگی در برابر رشد نرخ بیکاری باعث شده است وضعیت کارگران بد‌تر از هر زمان دیگری شود.
این فعال کارگری ادامه داد: واقعیت این است که در نتیجه تداوم سیاست جلوگیری از افزایش واقعی دستمزد، امروز کارگران ایران به ارزان‌ترین عامل تولید تبدیل شده‌اند و به نظر نمی‌رسد که دست‌اندرکاران بازار کار و سرمایه برای تغییر این شرایط عزمی جدی داشته باشند.
وی افزود: برای همین پر بیراه نیست که در زمان نزدیک شدن به زمان تعیین مزد همیشه آمارهای رسمی از جمله نرخ تورم در راستای مطلوب شدن شرایط زندگی دهک‌های پایین قرائت می‌شوند.
این فعال صنفی کارگری گفت: الگوی افزایش مزد در سالهای پس از جنگ نشان می‌دهد که از نظر دست‌اندرکاران اقتصاد ایران هرقدر که دستمزد کارگران پایین نگهداشته شود حاشیه سود سایر عوامل موثر بر تولید بیشتر تضمین می‌شود برای همین همواره شاهد آن افزایش جزئی مزد پایه و به تبع آن افزایش مزایای جانبی بوده‌ایم که هرگز به همه کارگران تعلق نگرفته است.
این فعال کارگری که معتقد است به دلیل ضعیف نگهداشته شدن تشکل‌های صنفی کارگری اعضای کارگری شورای عالی نیز در جلسات تعیین مزد از قدرت چانه‌زنی برخوردار نیستند، افزود: در بهترین حالت این اعضا حتی اگر هم خود مایل به افزایش قدرت خرید کارگران باشند بازهم به دلیل در اقلیت بودن نمی‌توانند وضع موجود را تغییر دهند.
منبع:خبرگزاری ایلنا