امروز ۲۸ تیرماه برابر با ۱۹ ژولای است. به برنامه پیام مادران صلح دادخواه خوش آمدید
ما برای رسیدن به زندگی سعادتمندانه که در آن کرامت انسانی حفظ شود نیاز به روشهایی داریم که ماهیتا در دفاع از حقوق انسانی برآید.
صلح عادلانه یکی از آن روش ها و شیوهایی است که می تواند ما را به آن زندگی سعادتمندانه نزدیک کند.
دامن زدن به گفتمانی که در آن رویدادها به سمت تنش زدایی رود روشهای صلح باورمندانه است
.
صلح به معنی دور شدن از دعوا، اختلافات و دشمنی است.
سازمان ملل نیز صلح را دور شدن از جنگ و اختلافات می داند البته موضوعات حقوق بشر و محیط را نیز دخیل می داند.
مادران صلح ایران فعالینی هستند که به این روشها پی برده و در ایجاد این گفتمان فعال هستند.
در قبال فعالیت های این مادران طلب طبیعتان واکنشهایی از سوی حاکمان صورت میگیرد.
اگر حکومتی بغاع و ماندگاری خودش را در وجود گفتمان جنگ و ستیزه جویی و دشمنی با این و آن و هر آن که مخالف رژیم هست بداند طبیعتان راه اندازی و یا گسترش گفتمان صلح باورمندانه و صلح جو را بر نمی تابد، قبول نمی کند، با آن طفره می رود … تعریف خودش را از صلح میدهد. این آن چیزی است که ما شاهد آن هستیم.
اما چرا
طبیعتان این حکومت ها منافعشان در جنگ و گسترش گفتمان ستیزه جویی است. اینطور به نیروهایشان وعده مید هند. اینطور به آنان به اصطلاح انگیزه مبارزه می دهند.
طبیعتا باز به اشکال متفاوت صلح باورمندان را مورد اذیت و آزار قرار می دهند.
یا آنان را سازشکار و وابسته به این قدر و یا آن قدرت می دانند و یا مخالفت با گفتمانی می دانند که باید در جامعه رایج باشد و طبیعتا در صدد مخالف و حذف این نگرش و نگاه اقدام میکنند
و باز هم طبعتا سعی می کنند نیروهای صلح طلب را تحلیل بدهند یا آنان را منزوی در خانه کنند و یا با صدور احکامی در دادگاهای خودی و ناعادلانه فعالیتهای این مادران صلح را محدود کنند!
ما از سوی دیگر می دانیم که موضوع صلح از موضوعات دیگر در اجتماع جدا نیست!
واقعت این استکه رابطه مستقیمی بین نتیجه کار فعالان صلح طلب و به طور مثال فعالین حقوق بشری و یا فعالین زنان وجود دارد.
زیرا هردو این جنبشه نیاز به گفتمانی دارند که در آن خشونت زادایی شود.
به طور مثال خانم مینو مرتاضی مادر صلح میهنمان در مقالات متعددی به خوبی تنیدگی خشونت در مسائل زنان و یانقض حقوق بشر را از نگاه خود نوشته اند. به طور مثال سه مقاله خشونت علیه خود، در بررسی خشونت زنان علیه خود، زنان در ورزشگاه… و یا مقالات، قصه ها و اشعار متعدد دیگری به این مسئله خشونت و خشونت زدایی پرداخته اند.
حالا ببینیم حکومت در مقابل این فرد چه موضعی گرفته است. اجازه دهید در اینجا کمی بیشتر در مورد خانم مینو مرتاضی بدانیم.
مینو مرتاضی لنگرودی، عضو مادران صلح ایران، عضو شورای فعالان ملی مذهبی و از فعالان حقوق زنان هستند.
ایشان اما در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی صلواتی به شش سال حبس و دو سال محرومیت از فعالیتهای سیاسی و مدنی محکوم شده اند.
این طور که معلوم است، پنج سال از حبس مرتاضی به اتهام «اجتماع و تبانی به خاطر راه اندازی شورای فعالان ملی مذهبی» و یک سال دیگر برای «تبلیغ علیه نظام به دلیل سیاه نمایی» اعلام شده است. خاطر نشان می سازیم فعالینی همچون جانباخته هدی صابر، تقی رحمانی، محمد ملکی، ازجمله همکاران در این این شورا فعالان ملی مذهبی بودند که در سالهای اخیر آنها هم به نوبه خوب از سوی نهادهای امنیتی مورد اذیت و آزار قرار گرفتند
خوب این گفتمان بگیر و ببند و هر آنکه مخالف بود انتقادی کرد باید گرفت از سوی قوه قضائیه گفتمان ضد صلح است. گفتمان جنگ علیه فعالین است و ما در بالا اشاره کرده ایم که این منافع قوه قضائیه است این منافعه قوه قضائیه در حکومت است که باید با فعالین صلح باورمند چنین رفتار کنند. این جدای از نرم ها و روشهای بسته و زورباورمندانه ی حکومت است. بنابراین حکومت را سرزنش نمی کنیم. و چون صلح باورمند هستیم با حکومت مدارا نمی کنیم
این احکام ضد صلح و ضد صلح باورمندان میهمان محکوم هستند.